Op 8 april 1999, drie dagen voor zijn 16e verjaardag, doodt Kevin Khatchadourian een aantal van zijn klasgenoten, een leerkracht en een kantinemedewerker. Zijn moeder Eva bezoekt hem elke veertien dagen in de gevangenis. Ze doet verslag van die bezoeken in brieven aan haar man Franklin, met wie ze overduidelijk niet meer samen is. Daarnaast zijn haar brieven gevuld met haar visie op het levensverhaal van Kevin.
Hoe ze lang twijfelde of ze wel een kind wilde, verknocht als ze was aan het leven als reisboekenschrijfster. Hoe Kevin als baby de boel bij elkaar krijste, zo erg dat elke hulp al snel weg wilde, hoe zij dus (!) maar thuisblijfmoeder werd, hoe ze het huis dat Franklin voor het gezin uitkoos haatte, welke problemen Kevin allemaal veroorzaakte in de omgang met spullen en mensen. En hoe dat alles onvermijdelijk uitmondde in de slachtpartij vlak voor zijn 16e verjaardag.
Heel knap is hoe je Eva in het begin een zeurpiet vindt, waarna je als lezer met haar mee kan gaan in haar beschrijving van Kevin. En hoewel je in je achterhoofd weet dat het slechts het beeld van Eva is, weet je dat er iets ernstig mis is met Kevin (anders vermoord je niet zomaar een flink aantal mensen).
Kan een kind slecht geboren worden? Of is een kind per definitie goed en wordt het slecht door wat hem/haar overkomt, in het nest waarin het opgroeit of daarbuiten. Huiveringwekkend gegeven, mooi uitgewerkt. Al had ik de clou al snel door. Of is dit ook een verklapper?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten