maandag 30 december 2002

Wel gelezen, niet geblogd



Nog meer in 2002 gelezen:

Raymond Feist - Krondor, Tear of the Gods

Nicci French - Beneath the skin (gEEn goed idee als je net alleen ben gaan wonen na het verbreken van een relatie), dus lekker wakker gelegen...

Kader Abdolah - De reis van de lege flessen (waarin hij beschrijft hoe hij in een
dorp langs de IJssel Nederland leert kennen)

Kristien Hemmerechts - Donderdagmiddag, half vier (Ik vond de hoofdpersonen heel interessant, het thema van het verhaal ook, maar toch kon het mij niet boeien, het greep me niet. Ik heb erg zitten piekeren over het waarom, kom er niet goed achter. Toch erg afstandelijk?? Ik hoorde ook de hele tijd de wat lijzige stem van Hemmerechts in mijn hoofd (voor mij niet zo positief), kan ook hebben meegespeeld)

Helen Fielding - Bridget Jones, the edge of reason (II)

donderdag 26 december 2002

Donna Tartt - De kleine vriend



Vannacht uitgelezen. Wat een heerlijk boek, het begint rustig, op het saaie af, maar er komt steeds meer dreiging en snelheid in. Aan het eind kun je het echt niet meer wegleggen.

Het verhaal
De hoofdfamilie bestaat uit vier bejaarde zussen: Libby, de oudste die van jongs af aan voor haar zusjes moest zorgen toen hun moeder stierf. Een schat van een mens, te lief. Dan Edith (Edie), zo'n pinnige oude vrouw, die zich aan alles en iedereen doodergert, Theodora (Tatty), waar ik het minste beeld van heb gekregen, in ieder geval een enorme betweter, en de jongste, Adelaide (Addy), zo'n Golden Girl-type, erg bezig met haar uiterlijk en de mannen. Ze waren vroeger vreselijk rijk, maar hun vader heeft hen min of meer berooid achtergelaten. Wel leven ze er goed van, hoor.

Edie heeft een dochter, Charlotte, vroeger een levenslustig type, maar sinds 12 jaar een geestelijk wrak. Toen is namelijk haar zoontje Robin vermoord, gewoon in de voortuin, waar zijn (baby)zusjes bijwaren. Die kunnen zich niks herinneren van het voorval. Allison was toen vier, een dromerig kind, continu vluchtend in slaap. Ze is nu 16 en begint in jongens geïnteresseerd te raken, maar op een afstandelijke, dromerige manier.

Harriet, de 'heldin' van het verhaal, was een baby, en is nu op 12-jarige leeftijd hevig geïnteresseerd in wie Robin toch vermoord zou kunnen hebben. Ze denkt te weten wie het gedaan heeft en begint die persoon te 'stalken', en wil wraak. Of en zo ja, hoe ze dat voor elkaar krijgt, laat ik hier in het midden. Maar spannend is het! Een familie met (inmiddels) louter dames dus.

Dan hebben we familie 2: een grootmoeder (Gum), beetje onduidelijk, afgeleefd, oud mensje, maar met een bijzondere voorkeur voor één van haar kleinzoons, Farish. Ze heeft er vijf: één is ervandoor, nummer twee heeft zich ooit door zijn hoofd geschoten en is niet helemaal lekker (Farish), nummer drie is in de gevangenis bekeerd en wordt de evangelist genoemd (Eugene), nummer vier was een vriendje van de vermoorde Robin (Danny) en de jongste, Curtis is mongool.

Farish en Danny hebben een speed-lab waar ze drugs produceren, en niet alleen voor de export, nee ze zijn zelf ook continu high. En die drugs heeft heeft het bijverschijnsel dat ze er hartstikke paranoide van worden. Zeg maar: familie flodder.

Het is zeker geen whodunnit, de moord op Robin komt eigenlijk alleen aan het begin en het einde van het boek ter sprake. Ook vond ik het geen coming-of-age boek, of niet meer dan een beetje, maar eerder een beschrijving van een lange, hete, lege zomervakantie.

Ik ken het gevoel van zo'n lege, lange, hete zomervakantie maar al te goed. Getver, de verveling begon echt al na twee dagen vakantie. Dat kinderen dan rare dingen gaan verzinnen om maar enige spanning te kunnen beleven, kan ik me goed voorstellen, dat deden wij ook. Maar wat Harriet en Hely (het vriendje van Harriet) niet voorzien is dat die spanning uitloopt in een...

V

E

R

K

L

A

P

P

E

R...

aantal slangenbeten, een moord, een bijna verdronkene, een botulisme-geval en nog veel meer onheil.

Het einde vond ik ijzersterk. Dat de spanning van de veronderstelling van Harriet over Danny en het hele verhaal dat ze er met Hely omheen verzon, in twee alinea's doorgeprikt wordt door Pemberton, en als leugen wordt bestempeld (hoezeer Hely ook zijn best doet om te benadrukken dat hij het Echt niet verzint!), geeft een soort leeglopen van een te strak opgeblazen ballon gevoel.

Eindelijk kon ik gaan slapen, zeg maar...
---------------------------
'en waar ze niét op voorbereid was: die gruwelijk vernederende classificatie - voor het eerst van haar leven - van 'tienermeisje': een wezen zonder hersens, een en al sappen en welving, als je op de lectuur af mocht gaan die ze te lezen kreeg.'

vrijdag 20 december 2002

Yasmine Allas - Idil, een meisje



Tweede boekje dat ik op mijn reis las, was Yasmine Allas - Idil, een meisje.

Wat een rauw boekje. Het leven van een meisje in een streng islamitisch land (Somalië??). Een vrouw is niets waard. Met (seksueel) misbruik, vrouwenbesnijdenis en de bijbehorende 'opening' tijdens de huwelijksnacht. Alles tot in de details beschreven, met nietsverbloemend taalgebruik. Nee, niet het soort boek waar ik van houd.

En toch: je blijft erover nadenken... maar dat is meer door het thema dan door de schrijfstijl. Als het een krantenartikel was geweest, was het effect voor mij waarschijnlijk blijvender geweest.

Hella Haasse - Sleuteloog



In de trein tussen Budapest en Bratislava een aantal boeken weggesnoept. Ik had Tartt thuisgelaten, te zwaar, en in plaats daarvan o.a. gekozen voor Hella Haasse.

Het verhaal: de emeritus-hoogleraar Kunstgeschiedenis Herma Warner wordt door een journalist benaderd omdat hij gehoord heeft dat zij Mila Wychinska gekend zou hebben. Herma graaft in haar herinneringen voor de journalist en wij lezen mee. Mila, geboren Adele (Dee) Mijers, is een jeugdvriendinnetje van Herma uit Indonesie. Zonder verklappers kan ik niet meer over het verhaal kwijt, helaas...

De titel slaat op de vorm van het oog van sleutel van de ebbenhouten kist, waarin Herma haar jeugdherinneringen (rapporten, foto's, brieven ed) opgeslagen heeft. De sleutel is ze kwijt en daarom voorziet ze de journalist van herinneringen uit het hoofd.

Prachtig taalgebruik (zoals we dat van Haasse gewend zijn). Een voorbeeld:
'Zo leef ik naar mijn dood toe, in harmonie met de onbegrijpelijke orde der dingen. Boeken en muziek versterken die ervaring van rust. Ik ben wel op de hoogte van de actualiteit, maar ik neem die in me op met een relativerend vermogen dat mezelf vaak verbaast. Het verleden wijkt terug in nevels, en is alleen te interpreteren vanuit een heden dat ik evenmin in zijn ware gedaante kan zien.'

Ik ben dol op Haasse en iedereen die dat ook is, moet ook deze nieuwste roman van haar zeker lezen (andere lezers trouwens ook :-) ).

donderdag 5 december 2002

Frank Martinus Arion - De laatste vrijheid



Een mooi, maar tegelijkertijd ook af en toe knap irritant boek. Ooit heb ik voor mijn eindexamenlijst Dubbelspel van hem gelezen, over (in mijn herinnering althans) dominospelen. Was ik toen diep van onder de indruk. Dubbelspel is uit 1973, dit boek uit 1995.

Het verhaal
Een vulkaan op het Caribische eilandje Amber gaat uitbarsten, of niet? En dat nu net het Creool ingevoerd zal gaan worden als officiele taal op de scholen. Diverse mannen op het eiland denken daar verschillend over: allereerst Arnold Brouce, een verre nazaat van een Engelse admiraal die het eiland op de Fransen veroverde, 'ontdekt' dat de vulkaan elke zoveel jaar een eruptie heeft en dat het dus binnenkort weer zover is. Hij beweegt de regering tot een grootscheepse evacuatie. Zijn angst is om ongelijk te hebben (dan maakt hij zich belachelijk), maar ook om gelijk te hebben (dan is er van het eiland waar hij zo van houdt niet veel meer over). Eigenlijk is hij ervan overtuigd dat de vulkaan zal uitbarsten.

Aan de andere kant is Daryll Guenepou, een Antiliaan die na vele omzwervingen voor zijn gevoel 'eindelijk thuis' is, in een VRIJ land. Hij is ervan overtuigd dat de vulkaan niet zal uitbarsten. Hij heeft als enige bewoner van een dorpje aan de voet van de vulkaan geen gehoor gegeven aan de evacuatie-oproep.

Bij hem zijn zijn twee kinderen. Zijn vrouw is een aantal jaar geleden bij hem weggegaan, zij wilde meer in het leven dan moederen (ze is musicus) en vindt dat Daryll haar inperkt. Ze woont momenteel in Nederland. Daar doet ze meer dan 'haar ding': ze wil naast componeren en musiceren ook haar sexuele grenzen verleggen.

De laatste belangrijke persoon in het verhaal is Joan Mikolai, sterverslaggeefster van CIN (lees: CNN), die op Amber is om verslag te doen van de (mogelijke) uitbarsting. Ze is ooit betrokken geweest bij een vreemde zaak in Afrika (zonder verklapper kan ik hier niks over zeggen), en heeft als gevolg daarvan haar carriere als antropologe aan de wilgen gehangen. Hoe ze precies terecht gekomen is bij CIN is niet duidelijk.

So far, so good. Nu het irritante. Het hele boek wordt benadrukt dat Daryll zowel een vader als een moeder is voor de kinderen. Ik heb geloof ik nooit in een boek over een alleenstaande mOEder gelezen dat het zo bijzonder is dat zij moeder en vader moet zijn voor haar kinderen. Bij de beschrijvingen van Joan hier maakt de schrijver het voor mij ongeloofwaardig, in ieder geval geeft hij haar als 'witte vrouw' gedachten mee die Ik (ook witte vrouw) me totaal niet kan voorstellen. Als ze met Daryll naar de vulkaan gaat kijken snapt ze inEEns de zgn. black rage van de slaven in de States. Ja ja, en dat moet Ik geloven?

Al met al een interessant boek.
-----------------------------
Hij hinderde haar. Niet omdat hij geen gelijk had. Maar omdat hij door zijn gelijk haar de mogelijkheid ontnam voor zichzelf achter de waarheid te komen.
-----------------------------
Klassieke muziek (...) was ook uitdaging; een winkel met alle kleren (...). Alle parfums. Alle badwaters. Klasieke muziek was keuze, luxe, wulpsheid.
-----------------------------
Hij zou dus bijna twintig jaar van zijn leven punt voor punt moeten nagaan om te ontdekken waar ze verzuimd had tegen hem te zeggen: Stop! Daar ga je verkeerd. Die visie deel ik niet met je!

dinsdag 3 december 2002

Marianne Fredriksson - Elisabeths dochter



Ik hoop dat de vertaling gewoon niet zo best was, want het verhaal is erg horterig. De taal is brokkelig, of dat aan de vertaling ligt weet ik niet. Veel gesprekken als dialogen weergegeven, hele dagen minuut-voor-minuut uitgeschreven en dan weer weken in vogelvlucht. Heel raar.

Maar die indruk bleef niet lang hangen, want het thema is heel indrukwekkend: Katarina Elg, architecte, leeft een vrij leventje. Een lange aaneenschakeling van vriendjes. Tot ze van een Amerikaans zomervriendje zwanger raakt. Als ze het hem vertelt, ramt hij haar helemaal in elkaar. Ze vlucht naar haar moeder, Elisabeth, en ze besluiten samen in één huis te gaan wonen als de baby komt.

Hoe ga je als (aanstaande) moeder om met iets dergelijks? Gun je zo'n vader een rol in het leven van je ongeboren kind?

V

E

R

K

L

A

P

P

E

R

Ondertussen wordt ook de Amerikaan gevolgd. Hij blijkt als kind ook vreselijk mishandeld. Hij blijkt getrouwd en kinderen te hebben aldaar. Zijn vrouw is een wrak, ook haar blijkt hij in elkaar geslagen te hebben. Lekkere vent, zeg maar. Als ze gaan scheiden, geeft hij het recht op omgang zonder slag of stoot op. En praat ook niet meer over ze, alsof ze nooit bestaan hebben. Niet uit bescherming van zijn kinderen tegen zichtzelf, zoals ik hoopte.

Ik was even bang dat alles goed zou komen tussen Katarina en hem. Gelukkig niet helemaal, maar hij mag wel met zijn familie wel op het doopfeest komen. Dus toch een rol in het leven van dit nieuwe kind.

zondag 1 december 2002

Elizabeth George - A traitor to memory



Detectives van George zijn lekker dik en de personages heerlijk herkenbaar. Het speurneuzen-trio uit eerdere boeken is weer paraat: DI Thomas Lynley, adellijke kakker, met opleiding aan luxe universiteit en bijbehorend geld, DS Barbara Havers, een kettingrokend sleurhuttenpaktype en DS Winston Nkata, een grote zwarte man.

Dit keer draait het om een oudere vrouw die is aangereden en de dader van die aanrijding is doorgereden (na eerst nog een paar keer over haar heen gereden te zijn, moord dus). Ze heeft het adres van iemand die 20 jaar eerder een kamer bij haar huurde in haar tasje. In die tijd werd haar dochtertje vermoord door de oppas. De oppas is onlangs vrijgelaten uit de gevangenis. Heeft deze nieuwe zaak met die van 20 jaar eerder te maken?

Ook maken we kennis met Gideon, virtuoos violist, die op de sofa bij een psychiater probeert achter de reden van zijn black-out op het podium te komen. Wat kan hij zich niet herinneren uit zijn jeugd dat hem nu parten speelt?

Zeker niet de beste Lynley, maar wel een leuke. Het einde vond ik erg verassend! Ik heb me geen pagina verveeld (en het zijn er ruim 1000, dus dat zegt wat!)