Kathryn Harrison - De weg naar Santiago de Compostela

Als wandelaar vind ik het altijd leuk om te lezen over andermans/vrouws wandelervaringen. Dacht ik. Want Kathryn Harrisons 'De weg naar Santiago de Compostela' bekoorde me helemaal niet. Ze beschrijft de drie ervaringen die ze met de Camino heeft, voor lopers toch wel een beetje dé tocht der tochten. Maar niet voor haar.

Haar eerste kennismaking is bij toeval, als ze 7 maanden zwanger in Burgos is en daar de markeringen van de Camino ontdekt. Impulsief en totaal onvoorbereid loopt ze een eindje de stad uit, tot harde buiken haar verder lopen beletten. Zeven jaar later keert ze terug en loopt dan het laatste deel van de route. Ook nu is ze slecht voorbereid, slaat ze eigenwijs de raadgevingen van mensen die ze ontmoet in de wind en schrijft ze vooral over de ontberingen die de loper op de weg der wegen moet ondergaan: blaren, slecht sanitair en dito maaltijden, drukte. Zo zijn haar schoenen tot op de draad versleten na 200 km, sorry hoor, maar mijn schoenen hebben al heel wat meer kilometertjes afgelegd en zijn nog lang niet op!
Ook bij haar laatste bezoek, waarin ze met haar 12-jarige dochter het begin van de route loopt, is ze weer bijzonder slecht voorbereid, slaat ze terwijl ze nota bene met een kind loopt de raad en hulp af en klaagt ze er een potje op los. Dit deel heeft Harrison overigens als eerste deel in het boek gebruikt, want ze beschrijft de verschillende etappes die je vanaf de start loopt (en dat is bij haar dus niet chronologisch).

Kathryn Harrison beschrijft haar Camino-ervaringen louter vanuit logistiek oogpunt. Vrijwel niets over wat er in haar omgaat terwijl ze de kilometers onder haar voeten door laat glijden. De spirituele kant van de pelgrimage naar Santiago de Compostela komt amper aan bod. Even raakt ze eraan als ze bij het eindpunt naar de mis gaat. Maar ook dan moet er weer zo nodig genoemd worden dat ze in haar smerige kleren in de kerk uit de toon valt. Zucht. Who cares?!

Ergo: 1 ster. Omdat ik wel uitgelezen heb.