Margriet de Moor - De verdronkene

Wat een interessant boek, 'De verdronkene' van Margriet de Moor. Niet briljant geschreven, dan dan weer wel. Maar goed gecomponeerd.

Het verhaal
Armanda haalt haar twee jaar oudere en sprekend gelijkende zus Lidy over om in haar plaats een bezoekje af te leggen aan haar petekind. Het is 31 januari 1953. Lidy raakt vermist tijdens de watersnoodramp en Armanda neemt de plaats in van haar zus: ze trouwt met Sjoerd, de man van Lidy, zorgt voor Nadja, het dochtertje van Sjoerd en Lidy als ware zij haar eigen kind. Neemt zelfs de voorkeuren over van de verdronkene.

Je leest afwisselend het verhaal van Armanda en dat van Lidy. Het verhaal van Armanda gaat met grote sprongen in de tijd vooruit. Je weet als lezer dus al meteen dat Lidy niet terug zal keren van haar Zeeuwse bezoekje. In de hoofdstukken over Lidy leer je wat haar in die rampzalige dagen overkomen is.

De Moor volgt de vijf delen van een klassieke tragedie: er zijn vijf hoofdstukken; in de indeling zie je de volgende fasen:
• expositie: de uiteenzetting van wat voorafgegaan is om wat volgt te kunnen begrijpen;
• intrige: de verwikkeling, de ontwikkeling van een probleem wordt geschetst;
• climax: het opvoeren van de spanning (door het toespitsen van het conflict);
• catastrofe: hoogtepunt van de spanning en het begin van de ondergang van de held;
• peripetie: de beslissende wending en de afwikkeling.

Als je het boek nog niet gelezen hebt, lees dan niet verder want ik gebruik nogal wat

V

E

R

K

L

A

P

P

E

R

S

In het eerste deel, de expositie, leer je de twee zusjes kennen, neemt Lidy de plek in van Armanda bij het tripje naar Zeeland. Aan het eind van dit eerste deel gaat Lidy in het hotel waar ze zal overnachten naar bed en weten we uit het verhaal van Armanda dat Lidy tot de vermisten behoort.

In het tweede deel, de intrige, wordt het probleem voor beiden duidelijk: Lidy gaat met de mannen die haar auto willen lenen mee en zo wordt de omvang van de dreiging van de storm duidelijk. Aan het eind van het deel breken de dijken door. Het probleem voor Armanda wordt ook duidelijk: iedereen vindt het enorm logisch dat zij de plek van haar vermiste zus inneemt: ze zorgt voor het huis van Lidy en Sjoerd, voor hun kind en, aan het eind van dit deel, ligt ze in Sjoerds armen. Alleen doordat ze gestoord worden

In het derde deel, de climax, zijn Armanda en Sjoerd inmiddels getrouwd want Lidy is officieel doodverklaard. Maar is Armanda nu zichzelf of de reincarnatie van haar zus? Bij Lidy lijkt het allemaal hoopvol, want niet alleen is ze zelf op een zolder terecht gekomen, ze is daar in het gezelschap van anderen. Er is eten, er wordt een baby geboren.

in het vierde deel, de catastrofe, valt het huis waarin Lidy en haar companen schuilen uiteen onder druk van de watermassa, ze verliest hen stuk voor stuk en eindigt moederziel alleen, drijvend in de Noordzee. In het deel over Armanda zijn zij en Sjoerd inmiddels gescheiden. Nadja en Armanda begraven aan het eind van dit deel de resten van een jonge vrouw, die mogelijk Lidy kan zijn geweest, 30 jaar na de watersnoodramp...

in het vijfde deel, de peripetie, ligt Armanda op sterven en in een dialoog met Lidy geeft ze eindelijk toe dat zij Lidy met nogal wat druk over heeft gehaald het tripje in haar naam te maken. Omdat zij, Armanda, graag met Sjoerd naar het feestje wilde, zodat ze met hem kon flirten. En toen haar zusje niet terug kwam, ze niet anders kón dan diens leven over nemen.

Fraai. Jammer dat de Moor en/of een redacteur niet nog nét even wat meer aandacht aan de tekst hebben besteed in plaats van aan de vorm, dan was het boek beslist vier sterren waard geweest. Nu vergeef ik er drie.