Underground is een van de weinige non-fictie boeken van de door mij zeer bewonderde Japanse schrijver Haruki Murakami. Hier onderzoekt hij de gifgas-aanval op de metro van Tokyo, uitgevoerd door de leden van de sekte Aum Shinrikyo, op 20 maart 1995. Hij doet dat op drie manieren: in het eerste deel van het boek interviewt hij een flink aantal overlevenden van de gifgas-aanval, omdat hij van mening is dat bij de verslaggeving van de ramp de nadruk veel te veel heeft gelegen op de daders en niet op de slachtoffers. Vervolgens onderzoekt hij de angst en afkeer die hij bij zichzelf en zijn landgenoten waarneemt als ze het over deze sekte hebben: heeft de Japanse psyche invloed op het ontstaan van sektes als deze? Tot slot interviewt Murakami een aantal (oud)leden van de sekte om zijn hypothese over de Japanse psyche te toetsen.
Zeer indrukwekkend en persoonlijk geschreven, dit boek. Je moet het wel met kleine hapjes tot je nemen anders gaan de verhalen van de verschillende slachtoffers (en sekteleden) door elkaar lopen. En dat is zonde want dan verlies je het zicht op de individuen die achter al die verhalen schuil gaan en die Murakami juist zo graag tentoon wil spreiden.
Ik las op de Wikipedia dat David Mitchell's Ghostwritten ook op deze gifgasaanval gebaseerd is. Dat moet ik dus maar snel een keer gaan lezen!
2 opmerkingen:
Dit is dus een non-fictie boek van Murakami? Hoe verschilt zijn schrijfstijl in dit boek van dat in zijn andere boeken?
Oef, moeilijk. Er zitten natuurlijk geen oren in en voedsel en muziek spelen geen rol. Maar toch is het onmiskenbaar Murakami, vooral in de manier waarop hij de verschillende geïnterviewden beschrijft. En ook in de vragen die hij met name aan de sekteleden stelt.
Zijn fascinatie voor het ondergrondse komt natuurlijk ook hier naar voren.
Maar goed, je vraagt naar de schrijfstijl. Eigenlijk zou ik een passage over moeten typen om je te laten meeproeven, maar daar ben ik nu ff te lui voor. Misschien wil Graasland het boek ook wel aan jou uitlenen?
Een reactie posten