In De wandelaar krijgt de hoofdpersoon, de Nederlander Mulder, bijna letterlijk een hond in de schoot geworpen. Hij loopt namelijk op zijn vaste avondwandeling door het centrum van Parijs langs een pand waarin veel illegalen wonen. Dat pand staat in brand. Daarbij komt een aantal bewoners om. Maar de hond overleeft het drama door uit het raam te springen. Hij kiest Mulder als zijn nieuwe baas.
Door de wandelingen met de hond komt de ietwat truttige Mulder in aanraking met een heel ander Parijs: dat van zwervers en illegalen. En dat van Père Bruno, de priester die zijn eigen 'carrière' opoffert voor zijn idealen. Mulder raakt allengs betrokken bij het leven van een aantal van hen. In ieder geval voor zolang als de hond bij hem blijft.
Grote vraag is of, wanneer de hond een andere baas kiest, of Mulder terug zal glijden naar zijn oude truttige bestaantje of dat hij zijn betrokkenheid bij de onderkant van de Parijse maatschappij zal houden.
Mooi boek, ik heb van deze van Dis echt genoten. Het is met aandacht en rust geschreven: je loopt met Mulder mee en voelt, meer dan dat het expliciet opgeschreven wordt, zijn maatschappelijke betrokkenheid groeien.
Een paar citaten:
"De pater stak een sigaret op en pulkte een korst van zijn spijkerbroek, zijn overhemd rafelde bij de mouwen en ook zijn trui had de gelofte van armoe afgelegd. Mulder blies een pluisje van zijn zachtgele pullover. Hun kleren vloekten. Wat viel er na hond en brand nog te delen? Een fles whisky."
Mulder noemt zich in een opwelling Nicolas Martin, omdat er op het uitgebrande pand een plaquette hing waarop staat: "Nicolas Martin, héros et marter de la Résistance, assassiné le 16 décembre 1943." De dag van de geboorte van Mulder. Overigens krijgt hij met dat witte leugentje nog een hoop gedoe, maar het gaat te ver om dat hier allemaal te bespreken. Leuk is dat dat gegeven weer terugkomt als hij met Père Bruno een illegaal van een nieuwe levensgeschiedenis moet voorzien:
"Pas na een glas durfden ze Ngolo opnieuw geboren te laten worden. op zijn eigen verjaardag, maar waar? Bij voorkeur in een van de Nederlandse koloniën. Curacao? Bonaire? Dat klonk zo Frans, vond de pater. Na lang nadenken kwamen ze op Sint Maarten uit. Half Frans, half Nederlands. Saint Martin. Een naam passend bij leugens."
2 opmerkingen:
Elsje Leuke review van dit boek. Ik heb "de wandelaar" in het voorjaar van 2007 ook met veel plezier gelzen. Had het gevoel dat Adriaan van Dis heel dicht bij zichzelf bleef. Heel zuiver boek.
Leuke review van dit boek. Ik heb "de wandelaar" in het voorjaar van 2007 ook met veel plezier gelzen. Had het gevoel dat Adriaan van Dis heel dicht bij zichzelf bleef. Heel zuiver boek.
Een reactie posten