Eric Siblin, journalist en in die hoedanigheid schrijver van recensies van popconcerten, raakt in het jaar 2000 (het 250e sterfjaar van Bach) min of meer toevallig verzeild bij een concert waarin de Cellosuites van Bach worden uitgevoerd. Hij is diep onder de indruk van deze muziek en besluit er een boek over te schrijven.
Bach schreef de zes suites waarschijnlijk rond 1725. Intrigerend is dat de muziek eeuwenlang verloren leek, tot een jonge Catalaanse cellist in 1890 er bij toeval op stuitte. Deze cellist, Pablo (Pau op z'n Catalaans) Casals, maakte er zijn signatuurwerk van.
Het boek van Siblin is onderverdeeld in zes delen, elk verwijzend naar een van de cellosuites. De delen zelf zijn weer onderverdeeld in hoofdstukken met de titels van de verschillende onderdelen van de suites. Zo is er de prelude, allemande, sarabande, gigue etc. In elke suite zijn de eerste hoofdstukken aan het leven en de werken van Bach gewijd, daarna enkele delen aan Pau Casals en het afsluitende hoofdstuk springt naar de moderne tijd. Daarin maken we kennis met hedendaagse vertolkers en uitvoeringen van het werk van Bach, waaronder uiteraard de cellosuites.
Het boek is een journalistiek geschreven weergave van de levens van de in zijn tijd ondergewaardeerde componist JS Bach en de politiek bevlogen Catalaanse cellist Pau Casals en is tegelijkertijd een verslag van het onderzoek van Siblin bij het schrijven ervan. Onderhoudend geschreven, de passie voor Bach straalt eraf: een aanwinst voor Bach-liefhebbers.
Maar geen vijf sterren omdat Siblin toch ook in de valkuil trapt van veel klassieke muziekliefhebbers: hij doet een oproep om de jeugd van tegenwoordig kennis te laten maken met Bach. Hiervoor moet volgens Siblin de vorm van klassieke muziekconcerten nodig op de schop. Die moeten gemoderniseerd worden, "als we tenminste willen dat jongere muziekliefhebbers ooit Bach samen met Bono, Beck en Björk op hun digitale playlists zullen zetten." (p.60). Drie dingen storen me daarbij: 1. alsof Bach in het soort mainstream-popmuziek dat mijn spruiten luisteren past, 2. alsof als je bepaalde muziek niet op je pak 'm beet 15e waardeert, je 'm dus nooit zult leren waarderen en 3. alsof het erg zou zijn als Bach niet meer beluisterd zou worden. Ja, ik persoonlijk zou het erg vinden, want ik ben dol op Bach, maar kom nou, alsof er niet meer prachtige muziek verloren gaat. En bovendien hoeft verloren niet voor eeuwig te zijn. Zie de vondst van Casals. Ik heb gezegd :-)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten