Niccolo Ammaniti - Ik haal je op, ik neem je mee

Pietro Moroni is een 12-jarig jochie in een klein dorpje aan de Italiaanse Noordkust, Ischiano Scalo. Het is een stil kind dat uit een gezin komt met een vader die nogal losse handjes heeft, een murw-geslagen moeder en zijn tien jaar oudere broer die in leren jack de schapen van het gezin hoedt terwijl hij droomt van emigreren. Het is een stil en teruggetrokken jochie in wiens leven het niet gaat om gelijk krijgen maar om het direct toegeven dat hij degene is die schuldig is (of dat nou waar is of niet) want dan is de ellende sneller voorbij. Het enige kind dat vrienden met hem is is Gloria, het mooiste en slimste meisje uit de klas. Zij komt uit een rijk en liefhebbend gezin. Op school gaat het niet goed met Pietro, hij is het pispaaltje van de drie grote en sterke klasgenoten Pierini, Bacci en Ronca. Je kent het type wel, van die domme krachtpatsers.

Graziano Biglia is de andere hoofdpersoon uit het boek. Hij is een flierefluitende veertiger, die met zijn gitaar en lekkere lijf in vakantieplaatsen over de wereld de vrouwelijke toeristen het hoofd en de portemonnee op hol brengt. Tot hij in een discotheek de twintigjarige naaktdanseres Erica Tettel ontmoet, aan wie hij zijn hart verpandt, al wil zij het niet hebben. Graziano heeft grootse plannen om met haar te trouwen en zich vervolgens in zijn geboortedorp Ischiano Scalo te vestigen. As hij daar aankomt, vertelt hij iedereen vol gloed dat hij gaat trouwen. Maar Erica laat hem zitten en wanhopig gaat Graziano op zoek naar een waardig vervangster. Die vindt hij in de teruggetrokken levende schooljuf Flora Palmieri. Deze juf wordt, niet geheel toevallig, ook belaagd door de drie pestkoppen.

Als Pierini, Bacci en Ronca Pietro dwingen om in de school in te breken, zetten zij daarmee een reeks gebeurtenissen in gang die de levens van de personages voorgoed veranderen.

Ik snapte tijdens het lezen van de eerste helft van dit boek niet waarom er zo'n ophef over wordt gemaakt over deze schrijver en dan natuurlijk met name over dit boek. Ik vond de personages oninteressant, de taal die Ammaniti bezigt niet bijzonder, en het verhaal maar zo-zo. Maar het einde is bijzonder, heel bijzonder. Al met al toch blij dat ik het las. Daarom: drie sterren.