Ik kan maar niet genoeg krijgen van Murakami, maar probeer zo langzamerhand iets langzamer te lezen want het einde van de reeks raakt langzamerhand in zicht.
Het verhaal
De ik-persoon is vreselijk verliefd op zijn beste vriendin, Sumire. Zij is een wat onaangepaste jonge would-be schrijfster, die hem bij voorkeur midden in de nacht belt. Aan het begin van het boek wordt zij voor het eerst in haar leven verliefd. Op Mioe, een Koreaanse wijnhandelaar. Ze raken aan de praat doordat Mioe Beatnik en Spoetnik verhaspelt, vandaar dat Sumire Mioe haar Spoetnikliefde noemt. Mioe vraagt Sumire voor haar te komen werken. Als Mioe en Sumire naar Europa vertrekken om wijn te gaan inslaan verdwijnt Sumire. De ik-persoon wordt daarop door Mioe gevraagd om naar Griekenland te komen om haar bij te staan in haar zoektocht naar Sumire. De ik-persoon vindt daar een floppy met daarop schrijfsels van Sumire. Kunnen die licht op haar verdwijning laten schijnen?
In essentie een echte Murakami: het verlangen naar een onbereikbare liefde, de zoektocht, het licht magisch-realistische, al die elementen hebben ook in Spoetnikliefde een plekje gekregen. Maar na een paar meesterwerken van de hand van Murakami te hebben gelezen moet ik zeggen dat Spoetnikliefde me toch een beetje tegenviel. En dat ligt eigenlijk alleen maar aan het eind: dat is wat afgeraffeld. Had hij de tijd genomen om ook het laatste stuk echt uit te werken dan had het net zo mooi kunnen worden als... nou ja, misschien zelfs wel zo mooi als Norwegian Wood.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten