Aangestoken door het enthousiasme van Eisjen en het feit dat ik dit boek kreeg van een collega van Sjaak, met als opdracht voorin: "om je eens een paar avonden ongemakkelijk te voelen..." begon ik met behoorlijk hooggespannen verwachtingen aan de Literaire Kring van Marjolijn Februari. Ik kende Februari al van haar heerlijk scherpe columns die ik zelden oversla in de zaterdagse Volkskrant. In die columns neemt ze gewoonlijk een maatschappelijk thema, haalt er wat literaire klassiekers bij, verbindt dit op een soepele manier aan een wetenschappelijke theorie en komt tot een conclusie. Geschreven op een heldere en scherpzinnige manier. In de ik-vorm.
Het verhaal
Een dorp ergens in het gooi wordt 'opgeschrikt' doordat een meisje dat daar vroeger woonde een boek heeft geschreven. Welke dorpsgeheimen onthult ze in het boek? Gaat ze in dat boek wellicht in op het schandaal waarbij haar vader, die lid was van de literaire kring in het dorp, betrokken was?
Jammer genoeg vond ik het boek niets. Februari probeert haar columnstijl tot een roman uit te trekken en daar is het dan te dun voor. De personages zijn vlakkerdanvlak, maar lopen wel te pas en te onpas prachtige volzinnen over literaire (meester)werken uit te kramen. Zelfs het bimbootje dat eigenlijk nergens voor warmloopt (behalve dan voor het nieuwste model zonnebril), kent ineens haar klassiekers. Bijzonder ergerniswekkend. Het kostte me opvallend veel tijd en moeite om me door dit boek heen te worstelen.
Nee, laat Februari haar scherpe stijl maar vooral in haar columns naar voren komen. Daar lukt het haar om me mee te krijgen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten