Al eindeloos (meer dan een jaar) lag op mijn MTBR About Grace van Anthony Doerr. Ik weet niet waarom het daar maar bleef liggen, ik kreeg het van een vriendin met een Zeer Overlappende Boekensmaak. Het wat zoetige, tikkie out-of-focus plaatje van een moeder die een baby omklemt misschien? Hoe dan ook, eindelijk vervrouwde :-) ik mezelf en las het. En het viel absoluut niet tegen. Eigenlijk is het gewoon een prima boek. Geen lees-of-ik-schiet ervaring, maar zeker wel bijzonder.
En dat komt vooral door het gegeven waarop het boek is gebaseerd: David Winkler, weerman en sneeuwfanaat, kan de toekomst dromen. Zo droomt hij op 9-jarige leeftijd tot in minuscule details dat er een man door een bus overreden zal worden en verrek het gebeurt vlak daarop voor zijn ogen. Schokkend natuurlijk. In de jaren daarna gebeurt vaker dat uitkomt wat hij droomt.
En als hij dan op een nacht droomt dat door zijn schuld zijn dochtertje Grace van een paar maanden oud zal verdrinken en het ook nog heel hard gaat regenen, vlucht hij. Hij wil absoluut niet de dood van zijn dochtertje afwachten/in gang zetten. Hij komt op een Caribisch eiland terecht.
Het boek begint 25 jaar later, als Winkler in het vliegtuig terug naar de States vliegt om haar te gaan zoeken. Zonder verklapper kan ik niets meer over die zoektocht zeggen, maar neem maar van mij aan dat hij heel wat door maakt.
Hoe kun je het verleden, dat zich wellicht niet eens heeft afgespeeld, maar je slecht gedroomd/gefantaseerd hebt, goedmaken?
Prachtige beschrijvingen van obsessies: de vorm van sneeuwvlokken, de dood van een geliefde, het gedrag van insekten, de angst voor slaap die wellicht voorspellende dromen zal brengen. Dat biedt dit boek. En de details kloppen in het algemeen. De schrijver heeft zich duidelijk goed ingelezen vo or hij ging schrijven. Hij gaat slechts op één punt echt de mist in: ronduit ongeloofwaardig is de bijziendheid van Winkler. Hij wordt als bijna blind beschreven maar duidelijk door iemand die niets van slechtziendheid weet: "Without glasses he could no longer read a sign thirty feet away." Nou, sorry hoor, maar dan ben je nog helemaal niet zo hulpeloos, of reken ik dit verkeerd om? Thirty feet dat is toch een meter of 10? Voor mijn laserbehandeling kon ik een bordje al niet meer scherp zien als zich dat zich meer dan 20 cm van mij af bevond. En ik had 'slechts' -8.
Als ik al wat aan te merken heb op het boek dan is het dat ik het wat onrustig vind. Sommige delen zijn erg uitgesponnen en andere delen zijn juist weer superglobaal beschreven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten