Nog zo´n kadootje gehoord: op haar wat treurige, ietwat monotone manier van spreken las Anna Enquist me De thuiskomst voor. Het was dat ik moest rijden anders had ik me de ogen uit de kop gehuild.
Die arme Elizabeth Cook, die ver over de negentig is aan het eind van het boek, maar nog immer 'zeer goed te pas' maar die wel al haar kinderen verloor. De oudste werd 30, de jongsten stierven in het kraambed. En haar man. En haar beste vriend. En eigenlijk iedereen om zich heen.
Mooi moment in het boek is als James, de man van Elizabeth, haar vertelt dat hij het thuis zo naar vond want dat zijn moeder na het verliezen van een aantal kinderen alleen nog maar zo treurig kon zijn. En dat dat zo verstikkend was. En volgens mij niet zo goed doorheeft dat met Elizabeth hetzelfde gebeurt. Iedere keer raakt zij zwanger als hij aan wal is, maar de geboortes van zijn kinderen maakt hij zelden mee. Die moet ze alleen door. En al die sterfgevallen ook.
Wat een verschil tussen elke rouwsoort: over de baby's die doodgaan, wordt geen woord meer gesproken. Maar het meiske dat overleed toen ze vier was wekenlijks op het kerkhof bezocht. Speelt hierbij ook het schuldgevoel waar Elizabeth zo'n last van heeft een rol? Ze vindt dat het immers haar schuld is dat de kleine meid omkwam.
Belangrijkste voor mij was de groeiende kloof tussen Elizabeth en James. James is niet alleen telkens lang weg, maar de afstand tussen hun belevingswerelden wordt bij elke reis groter totdat die onoverbrugbaar geworden is. Elizabeth denkt James te kennen, te weten dat hij voor haar terug zal komen. Maar dat blijkt aan het eind toch wel net iets anders te zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten