Ik hoop dat de vertaling gewoon niet zo best was, want het verhaal is erg horterig. De taal is brokkelig, of dat aan de vertaling ligt weet ik niet. Veel gesprekken als dialogen weergegeven, hele dagen minuut-voor-minuut uitgeschreven en dan weer weken in vogelvlucht. Heel raar.
Maar die indruk bleef niet lang hangen, want het thema is heel indrukwekkend: Katarina Elg, architecte, leeft een vrij leventje. Een lange aaneenschakeling van vriendjes. Tot ze van een Amerikaans zomervriendje zwanger raakt. Als ze het hem vertelt, ramt hij haar helemaal in elkaar. Ze vlucht naar haar moeder, Elisabeth, en ze besluiten samen in één huis te gaan wonen als de baby komt.
Hoe ga je als (aanstaande) moeder om met iets dergelijks? Gun je zo'n vader een rol in het leven van je ongeboren kind?
V
E
R
K
L
A
P
P
E
R
Ondertussen wordt ook de Amerikaan gevolgd. Hij blijkt als kind ook vreselijk mishandeld. Hij blijkt getrouwd en kinderen te hebben aldaar. Zijn vrouw is een wrak, ook haar blijkt hij in elkaar geslagen te hebben. Lekkere vent, zeg maar. Als ze gaan scheiden, geeft hij het recht op omgang zonder slag of stoot op. En praat ook niet meer over ze, alsof ze nooit bestaan hebben. Niet uit bescherming van zijn kinderen tegen zichtzelf, zoals ik hoopte.
Ik was even bang dat alles goed zou komen tussen Katarina en hem. Gelukkig niet helemaal, maar hij mag wel met zijn familie wel op het doopfeest komen. Dus toch een rol in het leven van dit nieuwe kind.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten