Een mooi, maar tegelijkertijd ook af en toe knap irritant boek. Ooit heb ik voor mijn eindexamenlijst Dubbelspel van hem gelezen, over (in mijn herinnering althans) dominospelen. Was ik toen diep van onder de indruk. Dubbelspel is uit 1973, dit boek uit 1995.
Het verhaal
Een vulkaan op het Caribische eilandje Amber gaat uitbarsten, of niet? En dat nu net het Creool ingevoerd zal gaan worden als officiele taal op de scholen. Diverse mannen op het eiland denken daar verschillend over: allereerst Arnold Brouce, een verre nazaat van een Engelse admiraal die het eiland op de Fransen veroverde, 'ontdekt' dat de vulkaan elke zoveel jaar een eruptie heeft en dat het dus binnenkort weer zover is. Hij beweegt de regering tot een grootscheepse evacuatie. Zijn angst is om ongelijk te hebben (dan maakt hij zich belachelijk), maar ook om gelijk te hebben (dan is er van het eiland waar hij zo van houdt niet veel meer over). Eigenlijk is hij ervan overtuigd dat de vulkaan zal uitbarsten.
Aan de andere kant is Daryll Guenepou, een Antiliaan die na vele omzwervingen voor zijn gevoel 'eindelijk thuis' is, in een VRIJ land. Hij is ervan overtuigd dat de vulkaan niet zal uitbarsten. Hij heeft als enige bewoner van een dorpje aan de voet van de vulkaan geen gehoor gegeven aan de evacuatie-oproep.
Bij hem zijn zijn twee kinderen. Zijn vrouw is een aantal jaar geleden bij hem weggegaan, zij wilde meer in het leven dan moederen (ze is musicus) en vindt dat Daryll haar inperkt. Ze woont momenteel in Nederland. Daar doet ze meer dan 'haar ding': ze wil naast componeren en musiceren ook haar sexuele grenzen verleggen.
De laatste belangrijke persoon in het verhaal is Joan Mikolai, sterverslaggeefster van CIN (lees: CNN), die op Amber is om verslag te doen van de (mogelijke) uitbarsting. Ze is ooit betrokken geweest bij een vreemde zaak in Afrika (zonder verklapper kan ik hier niks over zeggen), en heeft als gevolg daarvan haar carriere als antropologe aan de wilgen gehangen. Hoe ze precies terecht gekomen is bij CIN is niet duidelijk.
So far, so good. Nu het irritante. Het hele boek wordt benadrukt dat Daryll zowel een vader als een moeder is voor de kinderen. Ik heb geloof ik nooit in een boek over een alleenstaande mOEder gelezen dat het zo bijzonder is dat zij moeder en vader moet zijn voor haar kinderen. Bij de beschrijvingen van Joan hier maakt de schrijver het voor mij ongeloofwaardig, in ieder geval geeft hij haar als 'witte vrouw' gedachten mee die Ik (ook witte vrouw) me totaal niet kan voorstellen. Als ze met Daryll naar de vulkaan gaat kijken snapt ze inEEns de zgn. black rage van de slaven in de States. Ja ja, en dat moet Ik geloven?
Al met al een interessant boek.
-----------------------------
Hij hinderde haar. Niet omdat hij geen gelijk had. Maar omdat hij door zijn gelijk haar de mogelijkheid ontnam voor zichzelf achter de waarheid te komen.
-----------------------------
Klassieke muziek (...) was ook uitdaging; een winkel met alle kleren (...). Alle parfums. Alle badwaters. Klasieke muziek was keuze, luxe, wulpsheid.
-----------------------------
Hij zou dus bijna twintig jaar van zijn leven punt voor punt moeten nagaan om te ontdekken waar ze verzuimd had tegen hem te zeggen: Stop! Daar ga je verkeerd. Die visie deel ik niet met je!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten