Vannacht uitgelezen. Wat een heerlijk boek, het begint rustig, op het saaie af, maar er komt steeds meer dreiging en snelheid in. Aan het eind kun je het echt niet meer wegleggen.
Het verhaal
De hoofdfamilie bestaat uit vier bejaarde zussen: Libby, de oudste die van jongs af aan voor haar zusjes moest zorgen toen hun moeder stierf. Een schat van een mens, te lief. Dan Edith (Edie), zo'n pinnige oude vrouw, die zich aan alles en iedereen doodergert, Theodora (Tatty), waar ik het minste beeld van heb gekregen, in ieder geval een enorme betweter, en de jongste, Adelaide (Addy), zo'n Golden Girl-type, erg bezig met haar uiterlijk en de mannen. Ze waren vroeger vreselijk rijk, maar hun vader heeft hen min of meer berooid achtergelaten. Wel leven ze er goed van, hoor.
Edie heeft een dochter, Charlotte, vroeger een levenslustig type, maar sinds 12 jaar een geestelijk wrak. Toen is namelijk haar zoontje Robin vermoord, gewoon in de voortuin, waar zijn (baby)zusjes bijwaren. Die kunnen zich niks herinneren van het voorval. Allison was toen vier, een dromerig kind, continu vluchtend in slaap. Ze is nu 16 en begint in jongens geïnteresseerd te raken, maar op een afstandelijke, dromerige manier.
Harriet, de 'heldin' van het verhaal, was een baby, en is nu op 12-jarige leeftijd hevig geïnteresseerd in wie Robin toch vermoord zou kunnen hebben. Ze denkt te weten wie het gedaan heeft en begint die persoon te 'stalken', en wil wraak. Of en zo ja, hoe ze dat voor elkaar krijgt, laat ik hier in het midden. Maar spannend is het! Een familie met (inmiddels) louter dames dus.
Dan hebben we familie 2: een grootmoeder (Gum), beetje onduidelijk, afgeleefd, oud mensje, maar met een bijzondere voorkeur voor één van haar kleinzoons, Farish. Ze heeft er vijf: één is ervandoor, nummer twee heeft zich ooit door zijn hoofd geschoten en is niet helemaal lekker (Farish), nummer drie is in de gevangenis bekeerd en wordt de evangelist genoemd (Eugene), nummer vier was een vriendje van de vermoorde Robin (Danny) en de jongste, Curtis is mongool.
Farish en Danny hebben een speed-lab waar ze drugs produceren, en niet alleen voor de export, nee ze zijn zelf ook continu high. En die drugs heeft heeft het bijverschijnsel dat ze er hartstikke paranoide van worden. Zeg maar: familie flodder.
Het is zeker geen whodunnit, de moord op Robin komt eigenlijk alleen aan het begin en het einde van het boek ter sprake. Ook vond ik het geen coming-of-age boek, of niet meer dan een beetje, maar eerder een beschrijving van een lange, hete, lege zomervakantie.
Ik ken het gevoel van zo'n lege, lange, hete zomervakantie maar al te goed. Getver, de verveling begon echt al na twee dagen vakantie. Dat kinderen dan rare dingen gaan verzinnen om maar enige spanning te kunnen beleven, kan ik me goed voorstellen, dat deden wij ook. Maar wat Harriet en Hely (het vriendje van Harriet) niet voorzien is dat die spanning uitloopt in een...
V
E
R
K
L
A
P
P
E
R...
aantal slangenbeten, een moord, een bijna verdronkene, een botulisme-geval en nog veel meer onheil.
Het einde vond ik ijzersterk. Dat de spanning van de veronderstelling van Harriet over Danny en het hele verhaal dat ze er met Hely omheen verzon, in twee alinea's doorgeprikt wordt door Pemberton, en als leugen wordt bestempeld (hoezeer Hely ook zijn best doet om te benadrukken dat hij het Echt niet verzint!), geeft een soort leeglopen van een te strak opgeblazen ballon gevoel.
Eindelijk kon ik gaan slapen, zeg maar...
---------------------------
'en waar ze niét op voorbereid was: die gruwelijk vernederende classificatie - voor het eerst van haar leven - van 'tienermeisje': een wezen zonder hersens, een en al sappen en welving, als je op de lectuur af mocht gaan die ze te lezen kreeg.'
2 opmerkingen:
ik zie dat het voor jou ook een hele tijd is geleden dat je het boek las. En ja, als ik review lees, dan moet ik het echt nog een keer proberen. Dus ik ga in de zolderkast op zoek naar de gebonden versie die ik ooit had. Geen idee of die er nog is....
lang niet zo goed als "De verborgen geschiedenis".
Een reactie posten