De roman is een vervlechting van twee verhalen: "Beachcomber" en "Blue House".
Beachcomber speelt zich eind jaren '60 van de vorige eeuw af. De zevenjarige Julian gaat met zijn ouders John en Frances op vakantie in Cornwall. Daar voegen zich ook zijn oom Bill en diens dochtertje Skip bij hen. Zij woonden tot voor kort in de States waar hij onlangs zijn vrouw verloor. Julians vader is directeur van een gevangenis en terwijl zij aan het vakantievieren zijn, gaat een van de gevangenen er vandoor. Daardoor moet zijn vader eerder naar huis terugkeren.
In Blue House krijgt Will voor zijn veertigste verjaardag van zijn zus Poppy een vakantie in Cornwall aangeboden. Hij neemt zijn bejaarde ouders John en Frances mee op vakantie in Cornwall. Francis heeft beginnende Alzheimer en Will wil graag dat zijn vader een beetje rust krijgt van de continue zorgen die hij aan zijn vrouw moet geven. Pikant detail is dat de man en kinderen van Poppy hen zullen gaan vergezellen. Weet zij veel dat haar man en broer een verhouding hebben?
Wat schetst ieders verbazing als ze in het vakantiehuis dat van vroeger herkennen? Het huis waar blijkbaar iets heel ergs is voorgevallen. Ze durven het tegenover elkaar in ieder geval niet toe te geven, kennelijk bang om zaken op te rakelen.
De rest van het boek ben je aan het zoeken naar de link tussen beide verhalen. Is Julian tijdens die vakantie doodgegaan waarna John en Frances nog twee kinderen gekregen hebben (Will en Poppy)? Is het eigenlijk wel hetzelfde huis? Is het een voorbode van opnieuw iets Heel Ergs? Welke onweerswolken hangen over beide vakantie?
Lekker boek.
De titel verwijst overigens naar de luidruchtige sculpturen van Wills vakantievriendje:
"Country people used to put on protests outside the houses of people whose sex lives displeased them. Not just adulterers and seducers but dirty old men who'd taken girl brides or men who beat their wives. Gay people too, probably, though the books are too coy to say."
Frances' Alzheimers wordt ook heel bijzonder gebruikt. Ze is verwoed pianiste en haar muziek is datgene waarvan ze eigenlijk nooit moeite heeft zich te herinneren wat het is. Zo herkent ze, als ze de boekwinkel van Will binnenloopt direct de vierde nocturne van Fauré. En dat terwijl ze namen van mensen dan al vergeet. Ontroerend.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten