Het verhaal
Lucas Hunthgburth verliest bij de vuurwerkramp in Enschede zijn beste vriend, Zwier, een jonge kunstenaar die op dat moment furore aan het maken is als schilder van allerlei beroemde en minder beroemde borsten. Lucas ontsnapt als door een wonder aan deze ramp: hij zit op het toilet in de catacomben van het museum waar hij op dat moment werkt.
Een aantal jaar later werkt Lucas als conservator oude instrumenten voor het Haagse Residentieel Museum. Hij wordt ontslagen als hij iets onwelgevalligs zegt tegen de Koningin. Terwijl hij zijn spullen inpakt, krijgt hij een telefoontje van een zekere Dembeck, die hem vraagt onderzoek te doen naar een zeldzaam klavecimbel dat hij in zijn bezit heeft. Lucas grijpt deze kans met beide handen aan en reist af naar het landgoed op het Groningse platteland waar Dembeck woont.
Daar treft hij de heer des huizes aan die bezig is met de voorbereidingen van de uitvaart van zijn vader. Er ontspint zich in de dagen voorafgaand aan deze plechtigheid een bizar soort relatie tussen beide mannen. Zo helpt Lucas Dembeck met het neerschieten en verwerken tot een pastei van de pauwen die op het landgoed rondlopen: "want dat was vaders laatste wens". Ondertussen belazert Lucas welbewust zijn 'vriend': de klavecimbel is vele malen meer waard dan waar Lucas hem van Dembeck voor koopt.
Langzamerhand arriveren ook de andere uitvaartgasten. Onder hen de zus van Dembeck, Dido, ooit een wereldberoemd klaveciniste, nu patiënte van een psychiatrische kliniek. Dido en Lucas beginnen vrijwel direct een gepassioneerde relatie.
En dan is daar de dag van de uitvaart, die uitmondt in een apotheose om u tegen te zeggen.
Ik heb gemengde gevoelens bij deze roman. Dat de gebeurtenissen in Enschede diepe sporen achter hebben gelaten bij mensen die de ramp mee hebben gemaakt vind ik vanzelfsprekend. Maar of Lucas hierdoor het pad kiest dat hij kiest, vind ik niet vanzelfsprekend. Het voelde voor mij alsof de ramp er een beetje met de haren bijgesleept werd. Ook zonder die passages, of misschien juist zelfs wel zonder die passages, had ik hem makkelijker kunnen volgen in zijn gekte. Denk ik. Daarom: drie sterren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten