Een werkelijk schitterend boek, haast niet te geloven dat Giordano pas 26 was toen het gepubliceerd werd.
Het verhaal
Als Alice zeven jaar is, krijgt ze tijdens de door haar vader verplicht gestelde skilessen een vreselijk ongeluk, waardoor ze haar verdere leven lang mank loopt. Het gekke is dat ze het ongeluk bijna verwelkomt: het ontslaat haar van de plicht om het perfecte kind te zijn. Denkt ze dan. Natuurlijk blijft ze het gevoel houden dat ze tekort schiet. Ze probeert dit gevoel te bestrijden door zich uit te hongeren.
De hoogbegaafde Mattia en zijn geestelijk gehandicapte tweelingzusje Michela worden als buitenbeentjes behandeld. Als ze eindelijk een keer op een kinderfeestje worden uitgenodigd, kan Mattia de gedachte dat Michela het zou verpesten niet verdragen. Daarom laat hij haar achter in het park. Als hij haar na het feestje komt ophalen, is ze verdwenen. Vanaf dat moment straft Mattia zichzelf: doorlopend brengt hij zichzelf verwondingen toe.
Op de middelbare school ontmoeten Alice en Mattia elkaar. Een heel voorzichtige vriendschap tussen beide bijzondere kinderen is het gevolg van deze ontmoeting, een jarenlange vriendschap zelfs. Wel een vriendschap waarin ze toch steeds afstand tot elkaar bewaren.
Omdat ik het boek geleend had, heb ik geen ezelsoortjes durven maken. Hierbij wel een citaat dat treffend is voor de stijl van Giordano, in een notendop de thematiek van het boek verklaart en en passent ook de titel.
Mattia studeert inmiddels wiskunde, en heeft daar een grote liefde voor priemgetallen opgevat:
"Tijdens college in het eerste jaar had Mattia geleerd dat er onder de priemgetallen nog specialere getallen waren. Die noemden wiskundigen tweelingpriemgetallen: dat zijn paren van priemgetallen die vlak bij elkaar staan, zo goed als naast elkaar zelfs, want ertussenin staat altijd een even getal dat ze belet elkaar echt te raken."
4 opmerkingen:
Helemaal met je eens. Razend knap boek. En een razend knappe auteur, als ik heel wat lezeressen mag geloven ;-)
Schitterend boek, inderdaad. Ik ga het nog eens opnieuw lezen als het past (en als Peter het uit heeft - wat binnen 10 jaar is, zijn leestempo kennend).
En de schrijver is idd ook waanzinnig knap :-D
Ben zelf (beta-)hoogbegaafd met misschien een lichte vorm van Asperger, dus ik kon me een beetje verplaatsten in de mannelijke hoofdpersoon. Zeker een interessant verhaal, maar op sommige punten vond ik het te geconstrueerd. Ze lijken iedere keer weer nader tot elkaar te komen, maar dan komt er weer iets tussen waardoor het afketst. Dat patroon wordt zo een aantal keren herhaald en dat irriteerde me een beetje.
@Frans: dat ben ik wel met je eens, al irriteerde het mij niet. Ken je De huishoudster en de professor? Dat zal je dan vast en zeker ook aanspreken!
Een reactie posten