In deze roman gaat Joke Hermsen in op een nogal onduidelijke periode in het leven van Belle van Zuylen, waarover niet veel bekend is. Hermsen verzint, of misschien moet ik zeggen, ze concludeert op grond van haar bronnenonderzoek dat het haast niet anders kan dan dat Belle in die tijd een ongelukkige liefde beleefde. En dat gegeven heeft ze in haar roman uitgewerkt.
Kun je lichamelijk ziek worden van een ongelukkige liefde? Is er een verschil hierin tussen mannen en vrouwen? Die vragen vormen het centrale thema van de roman.
Steeds komen om en om brieven die Belle aan diverse van haar relaties schreef, delen uit haar dagboek en de belevenissen van haar geliefde, Jean-Samuel, die de dagboeken leest op de boot naar Amerika aan bod. Met z'n drieen geven zij het beeld van een vrouw die in hevige verwarring verkeert. Ze heeft daarnaast allerlei lichamelijke klachten. Daarom reist ze van Zwitserland naar Parijs waar ze haar heil zoek bij de 'arts' Cagliostro, juist als diens reputatie ter discussie staat door zijn relaties met het hof van Marie-Antoinette en Lodewijk XVI. En dan komt Jean-Samuel haar achterna.
Op zich een aardig boek, maar ik kon de stijl van de brieven van Belle van Zuylen zelf, die ik ooit eerder las ('Ik heb geen talent voor ondergeschiktheid'), er niet in herkennen. En daarmee was tweederde van de roman voor mij, namelijk die delen waarin er sprake is van briefwisselingen en de dagboeken van Belle, nogal onwaarachtig. De reis van Jean-Samuel daarentegen vond ik daarentegen weer fascinerend beschreven. Daarom krijgt de roman van Hermsen van mij drie sterren.
1 opmerking:
Potdikkie! Kwistnie dat je deze al *voor* Ten zuiden van de grens had gelezen... Wilde hem namelijk lenen als je hem uit had :) Maar nu ben je het land uit gevlucht :(
Een reactie posten