De eerste week van mijn vakantie las ik de laatste roman van Isabel Allende. Hierin beschrijft ze het geromantiseerde leven van Inés Suárez, die in het stichten van Chili in de 16e eeuw een belangrijke rol speelde.
We volgen Inés vanaf dat ze een jaar of twintig is en zich geeft aan een foute man. Die foute man bezwijkt voor de fabels met goud en roem die geschilderd worden als zekere toekomst voor mensen die de Nieuwe Wereld (Zuid-Amerika) onder Spaanse heerschappij zullen brengen.
Inés volgt haar man (die inmiddels overleden blijkt) en krijgt een verhouding met Pedro de Valdivia, de militair die op listige en briljante maar vreselijk wrede wijze het land weet te veroveren. Samen lijken ze een onverslaanbaar duo. Haar organisatietalent, stichterstalent, doorzettingsvermogen en zijn militaire inzicht.
Ze wonen samen, maar vormen geen stel: hij is getrouwd (al is zijn vrouw in Spanje achtergebleven). Op het moment dat er druk op Pedro moet worden uitgeoefend dwingen ze hem Inés te verstoten. Zij wordt naar Spanje teruggestuurd (want voor ongetrouwde vrouwen werd Zuid-Amerika als veel te gevaarlijk beschouwd) tenzij ze trouwt. Dat doet ze prompt, met een vriend van Pedro, Rodrigo de Quiroga, een andere conquistador die zijn Indiaanse vrouw pas heeft verloren. Niet lang daarop komt Pedro om het leven. Inés leeft nog vele jaren.
Een intrigerend leven, een intrigerend tijdperk. Het had een mooi boek moeten zijn. En toch: na 250 pagina's (van de 410) had ik het wel gezien. Meer van hetzelfde: slachtingen onder de Indianen, meer slachtingen, nog meer slachtingen. En Allende heeft daarnaast sinds haar eerste roman geen andere manier van vertellen uitgeprobeerd. En daar was ik al eerder op uitgekeken. Heb het wel uitgelezen, met lange tanden (want anders had ik niet voldoende vakantieleesvoer b ij me gehad). Gaat in de ruildoos.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten