Lang, lang geleden, toen ik nog een jong en onschuldig meisje was (we spreken over het jaar 1983), kreeg ik van mijn moeder de vertaling van Die unendliche Geschichte van Michael Ende. Ik genoot en genoot opnieuw en opnieuw. Deze zomer heb ik het aan de kinderen voorgelezen. En ook zij genoten.
Eigenlijk is het een vrij moralistisch verhaal over goed en kwaad, over egocentrisme en altruïsme en over echte en onechte vriendschap. Het boek verhaalt de avonturen van Bastiaan Balthazar Boeckx, een dik, dom jochie van een jaar of 10 dat, achternagezeten door de plaaggeesten uit de klas, in de boekwinkel van mijnheer Koriander terecht komt. Daar steelt hij een boek dat hem geweldig aantrekt: Het oneindige verhaal. Hij realiseert zich dat hij nu een dief is en zijn vader nooit meer onder ogen kan komen, en sluit zich op op de zolder van school. Hij begint te lezen.
Het verhaal gaat over het afbrokkelende rijk van de Kleine Keizerin, Fantasië. Het rijk is aan het afbrokkelen omdat zij ernstig ziek is. Een jonge held, Atrejoe, wordt erop uitgestuurd om een mogelijk medicijn te gaan zoeken. Vrij snel blijkt dat het enige dat haar kan genezen een nieuwe naam is. Maar de Fantasiërs hebben zelf niet de gave tot verzinnen, daartoe moet er een mens naar Fantasië komen. Alleen een mens kan Fantasië weer gezond maken!
Bastiaan windt zich danig op: dat is toch niet zo moeilijk: hij zou wel 100, nee, 1000 namen voor de Kleine Keizerin weten! Al lezende gebeurt er iets vreemds: Bastiaan verdwijnt in het verhaal. Hij geneest de Kleine Keizerin en als dank krijgt hij een machtig amulet, AURYN, omgehangen. Daarmee worden al zijn wensen werkelijkheid. Snel wenst hij zich mooi, sterk, slim enzovoorts. Later gaat hij ook voor andere wezens wensen in vervulling laten komen.
Wat dan pas duidelijk wordt, is de prijs: voor elke wens die in vervulling gaat, gaat een deel van Bastiaans herinneringen aan zijn eigen wereld verloren. Lukt het hem nog om de weg naar huis terug te vinden? Of moet hij voor eeuwig door Fantasië blijven dolen? Zijn Fantasische vrienden besluiten Bastiaan te helpen. Maar wil hij zich wel laten helpen?
Het boek is prachtig uitgegeven. Als het over Bastiaan gaat, in de mensenwereld, is het in rood gedrukt. Het oneindige verhaal zelf is in blauw gedrukt. Op het moment dat Bastiaan in het verhaal verdwijnt, blijft het dus blauw. Elk hoofdstuk van het oneindige verhaal begint met een van de hoofdletters van het alfabeth en een prachtige, toepasselijk geïllustreerde, gekalligrafeerde hoofdletter. Dus niet alleen een genot voor de geest, maar ook voor het oog.
Voor volwassenen is het iets te moralistisch, maar kinderen kunnen nog goed tegen denken zonder nuances. Dat hoort natuurlijk ook wel een beetje bij het sprookjesachtige. Wb de leeftijdscategorie: ikzelf las het toen ik 13 was. Mijn oudste (11) begreep het stukken beter dan mijn jongste (6), maar ook voor de laatste was het genieten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten