Al een paar dagen ligt Anna hier naast de computer. Ik merk dat ik het moeilijk vind om op te schrijven wat ik er nou van vond.
Het boek leest als een trein, het zou net zo goed een roman kunnen zijn. Met de schrijfstijl van van der Zijl is niks mis. Ik miste echter aan het eind de nuance: de laatste hoofdstukken (de ontmythologisering zoals een van de boekgrrls het noemt) schieten wat mij betreft door in 'het is niet goed of het deugt niet'. En daarom laten die voor mij vooral een negatieve klank achter over het boek als geheel: wordt er hier niet een nieuwe 'waarheid' geschapen, minstens zo absoluut als de mythe van Koningin Annie? Of trap ik nou zelf in de mythe: er mag niks negatiefs over Annie of haar werk worden gezegd?
Volgens mij niet. Want we zijn het toch eens dat Annie pareltjes geschreven heeft. Misschien zijn die niet te vinden tussen haar latere werk, maar zo'n zware nadruk op het lagere niveau van wat ze in haar laatste periodes schreef, vind ik jammer, het verlaagt de indruk van bijna van haar eerdere, wel goede werk. Na de bespreking van een lezing van van der Zijl begrijp ik dat de ontmytologisering zelfs een van de doelen van het schrijven van deze biografie was. Dat verklaart een hoop! Dan moet je wel een beetje doorslaan anders komt de booschap nog niet aan. Ok, het dient toch zijn doel :-)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten