Zondag met stormweer begonnen in dit boek, tsjonge, het weer paste goed bij de inhoud!
De eerste alinea zet zo goed de toon: 'The beginning is simple to mark. We were in sunlight under a turkey oak, partly protected from a strong, gusty wind. I was kneeling on the grass with a corkscrew in my hand, and Clarissa was passing me the bottle - a 1987 Daumas Gassac. This was the moment, this was the pinprick on the time map: I was stretching out my hand, and as the cool neck and the black foil touched my palm, we heard a man's shout. Next thing, I was running towards it.'
Tot vlak voor het eind extreem geboeid gebleven: doet Jed dat nou allemaal wel of niet? Ril, ril, snel doorlezen!!! Maar dan: hoofdstuk 22:
V
E
R
K
L
A
P
P
E
R
Die idiote schietpartij! Wat een afknapper!! En vanaf dat moment was het voor mij afgelopen: Clarissa weg (logisch), maar later weer terug! En dan nog maar gelijk even een kindje adopteren ook. Bleh! Gelukkig blijft Jed gek als een deur, maar zit 'veilig' opgesloten.
Ik heb in mijn eigen hoofd een ander eind geconstrueerd, waardoor het onduidelijk blIJft of Jed nou echt de brieven etc. schrijft, of dat Joe degene is die doordraait: Joe (of Jed, dat doet er eigenlijk niet toe) schiet tijdens de confrontatie Clarissa dood, Jed rent weg en Joe verdwijnt achter tralies (want niemand gelooft natuurlijk dat Jed er iets mee te maken heeft). Zo, veel bevredigender!
Wat ik wel weer heel origineel vond was het 'wetenschappelijke' artikel aan het einde waarin de casus nog eens werd beschreven. Leek net echt. En de brief van Jed waarmee het boek eindigt: schitterend! Wat een rillingen bezorgde me dat!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten