Yoko Ogawa - De huishoudster en de professor

In deze ontroerende roman van Ogawa wordt het verhaal verteld van een jonge huishoudster, die gaat zorgen voor een professor. Hij heeft meer dan 15 jaar geleden in een auto-ongeluk zijn korte-termijn-geheugen verloren, wat inhoudt dat zijn geheugen van alles wat na 1975 is gebeurd niet meer dan 80 minuten terug gaat.

Je kunt je wel indenken hoe verwarrend het leven van de professor moet zijn: op zijn pak heeft hij allemaal briefjes geprikt met daarop zaken geschreven die hij niet mag vergeten, zoals waar de maagtabletten liggen of een tekeningetje van zijn 'huidige huishoudster'. Voor zijn ongeluk was hij een gevierd wiskundig hoogleraar; nu vult hij zijn dagen met het oplossen van wedstrijdopgaven die door wiskundige tijdschriften worden uitgeschreven. Hij komt zijn huis eigenlijk niet meer uit.

De huishoudster moet zich elke ochtend opnieuw aan hem voorstellen. Op een dag komt hij erachter dat ze de alleenstaande moeder van een zoon van 10 jaar is en hij staat erop dat ze de jongen meeneemt. Vanaf het eerste moment groeit er een eigenaardig soort vriendschap tussen de twee: al moet de jongen zich elke dag opnieuw voorstellen (hij wordt in het boek alleen aangesproken met de naam die de professor hem geeft: Wortel, naar het wiskundig symbool, niet de groente want daaraan heeft de professor een enorme hekel, maar omdat hij zo'n plat hoofd heeft), de professor helpt hem met zijn huiswerk op een ongelofelijk prettige manier, die de liefde voor getallen in zowel Wortel als zijn moeder doet ontbranden.

Wortel en de professor blijken nog een passie te delen: honkbal, en ze zijn allebei fervent fans van de Tigers. Al is de professor natuurlijk supporter van het team uit de jaren '70, en dan vooral van de briljante pitcher Enatsu, die natuurlijk inmiddels allang niet meer speelt. De huishoudster neemt hen in een opwelling mee naar een honkbalwedstrijd van hun favoriete team. Een ervaring die een reeks gebeurtenissen in gang zet, die het einde van de betrekking van de huishoudster bij de professor inluiden.

Naast dat het een heel ontroerende roman is, krijg je ook het nodige mee over getallen: bevriende getallen, perfecte getallen, priemgetallen, tweeling-priemgetallen. Ik denk overigens wel dat je wel iets van wiskunde moet weten om die passages goed te kunnen volgen. Maar zelfs al kun je dat niet, dan nog is hetgeen telkens met die verschillende soorten getallen bedoeld wordt, duidelijk en navolgbaar.

Enige minpuntje is dat ik het onvoorstelbaar vond dat het kleine huisje van de professor (twee kamers), een puinhoop bleef, ondanks het feit dat hij een fulltime huishoudster had. Maar goed, dat is een minpuntje en geen minpunt.