Revolutionary Road, de roman uit 1961 van de in 1992 overleden Richard Yates verhaalt van Frank en April Wheeler. Nog geen dertig zijn ze, deze twee, en objectief gezien gaat het hen erg goed. Ze hebben twee gezonde jonge kinderen, een huis in de suburbs (aan de Revolutionary Road), Frank heeft een baan waarbij hij goed verdient. En toch zijn ze niet gelukkig, en dat is zacht uitgedrukt. Hun levens zijn totaal vastgelopen. Zij is hopeloos gefrustreerd door het leven als huisvrouw en moeder, terwijl ze eigenlijk actrice had willen worden. Hij verlummelt zijn dagen op kantoor, fantaserend over seks met een van zijn vrouwelijke collega's.
Aan het begin van het boek lijkt April eindelijk een kans te krijgen om te stralen, als hoofdrolspeelster in het toneelstuk van het stadje waar ze wonen. Maar helaas loopt dat op een fiasco uit. Hierdoor wordt ze met haar neus op de feiten gedrukt: op deze manier ontkomt ze niet aan het leven dat haar zo ongelukkig maakt.
En wat doen stellen als ze uitgekeken raken op elkaar? Dan gaan ze trouwen, verhuizen of een kind maken. Zo ook de Wheelers: op Aprils initiatief maken ze grootse plannen om naar Parijs te gaan verhuizen, waar zij zal gaan zorgen voor inkomen terwijl hij 'eindelijk aan zichzelf toe zal kunnen komen'. Maar dan blijkt April zwanger en lijkt de weg uit het dal waarin ze zich bevonden in de ogen van April definitief afgesneden.
Terwijl Frank eigenlijk wel opgelucht is dat ze niet zullen gaan emigreren, ziet Arpil nog maar één uitweg.
Mooi, heel mooi! Yates laat de pijn van het uitzichtloze leven van de Wheelers voelbaar uit de pagina's naar voren komen. En ook hun onvermogen om zich aan het door henzelf opgelegde kader te ontworstelen. Wat ben ik als ik dit soort verhalen lees toch altijd blij dat ik niet vijftig jaar eerder geboren ben. Het had zomaar kunnen zijn dat ik dan ook uitgegroeid was tot een gefrustreerde huisvrouw. Brrrr!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten