Gezien mijn eerdere ervaringen met Murakami was ik erg benieuwd naar zijn jongste pennenvrucht. Dat het non-fictie is, leek me geen bezwaarlijk iets, iemand die zulke wonderschone fictie-teksten kan produceren moet het immers ook lukken om goede non-fictie te schrijven.
En goede non-fictie is het zeker. De zinnen lopen soepel en Murakami vertelt op een vlotte manier dat wat hij te vertellen heeft. En wat dat is? Hardlopen. Hij beschrijft eigenlijk wat hardlopen voor hem betekent. En als hij over hardlopen praat, dan heeft hij het over langeafstandslopen. Halve marathonnen of langer, zeg maar.
In het begin van het boek trekt Murakami regelmatig de vergelijking tussen welke eigenschappen je als romancier nodig hebt die ook bij het hardlopen van pas komen (en vice versa). Interessant! Maar later in het boek gaat het toch vooral om zijn persoonlijke belevenis van het hardlopen en beschrijft Murakami het verloop van een aantal wedstrijden waaraan hij mee heeft gedaan. Vanaf dat moment vond ik het niet zo interessant meer. Want ik ben een lezer en geen loper.
Dus: doe mij maar Murakami als fictieschrijver. Ik ben trouwens niet de enige die tot deze conclusie komt. Pieter Steinz schreef in zijn recensie in de NRC van 23 januari namelijk het volgende:
En dan, bij het herlezen van The Loneliness of the Long-Distance Runner, besef je wat voor boek je eigenlijk het liefst van Haruki Murakami had gelezen. Geen slappe kenschets van zijn eigen leven als loper en schrijver, maar een roman waarin hardlopen een belangrijke bijrol speelt en die verder naadloos past in de rest van zijn oeuvre. Een marathon in Kyoto die uitloopt op een surrealistische odyssee bijvoorbeeld. Of de hopeloze driehoeksverhouding van twee eigenzinnige ultralopers en een even labiel als beeldschoon meisje. Pas dan kan hij, zoals hij het in Waarover ik praat als ik over hardlopen praat formuleert, aan de finish trots op mezelf zijn.
5 opmerkingen:
Interessante bespreking is dit. Zelf ben ik een lezer én een loper, allicht zal ik aan dit boek meer plezier beleven dan jij ;-) Ook al omdat ik altijd geïnteresseerd ben in het schrijversmetier zelf: hoe ziet de dag van schrijver x er uit? schrijft x met potlood of meteen op de pc? schrijft x 's nachts? schrijft x nuchter of stoned? In dat opzicht kan ik je van harte het boek 'De ontdekking van de literatuur - The Paris Review interviews' (samenstelling en inleiding Joost Zwagerman!) aanbevelen.
Los van dit alles heb ik grote bewondering voor de ijzeren discipline van Murakami. Ik bedoel maar, elke dag om 5 uur uit de veren, elke avond om 10 uur gaan slapen, nooit naar feestjes, elke dag metronomisch een A4'tje afleveren, ik zie het mezelf niet meteen doen.
@Melancholia: het komt vast ook doordat ik niet zo'n fictielezer ben... Het relaas over hoe iemand schrijft lees ik liever in een tijdschrift dan in een boek.
Mochie, van dit werk van Murakami had ik nog niet gehoord. Ik ben ook niet direct geïnteresseerd maar vroeg of laat krijg ik het wel eens te lezen.
Elsje, dank voor je recensie! Ben eveneens Murakami-fan maar deze had ik nog niet aangeschaft. Vreemd genoeg had ik ook twijfels. En dus wacht ik nu nog maar even, en ga ik eerst Norwegian Wood maar lezen.
Als loper begon ik aan dit boek. Als potentieel lezer van Murakami's werk deed ik het dicht. Lopen zal ik ook blijven doen.
Het 'loop'deel van het boek is dominant aanwezig. En herkenbaar voor een sporter. Murakami is geen groots sporter. In die zin is het ook niet zo heel erg boeiend. Wat me raakt in dit boek is zijn vlotte schrijfstijl. Murakami wordt vanzelf een vriend van je; tenminste bij mij wekt hij direct sympathie op. Een bescheiden man, voldoende zelfkritiek afwisselend met zelfvertrouwen.
Het effect van het kado geven: Sjaak wil in elk geval een roman van hem lezen. Dat Elsje niet gaat hardlopen is niet geheel onverwacht.
[vorsing]
Een reactie posten