In De boodschapper heeft Abdolah het levensverhaal van Mohammad opgetekend, gezien door de ogen van Zeeed, zijn stiefzoon. Fascinerend vond ik het om te lezen hoe Mohammad van een wat zonderlinge maar relatief ongevaarlijke jonge 'dichter' verandert in een machtwellustige geile oude bok.
Dat is het beeld dat bij mij bleef hangen na het lezen. De soera's die zijn opgenomen in het verhaal illustreren dit overigens prachtig. Natuurlijk is het een geromantiseerd verhaal en geen objectief verslag van het leven van Mohammad, en zou het niet goed zijn mijn beeld alleen hierop te baseren. Daarom zal ik de komende maanden ook stukjes uit de Koran (vertaald door Abdolah) tot me zal nemen. Ik ben benieuwd of ik op basis daarvan mijn beeld bij zal stellen.
Wat ik prettig vond was dat ik nou eindelijk begrijp waar en waarom het Christendom en de Islam zoveel op elkaar lijken maar toch zo fundamenteel anders zijn (geworden).
Ik kan me trouwens nu wel voorstellen dat veel van de boekgrrls vielen over het wat kinderlijke taalgebruik van Abdolah in Het huis van de moskee. Daar vond ik het prima passen bij het sprookjesachtige karakter van het verhaal, maar het verhaal van de boodschapper had van mij wel in minder simpele woorden verteld kunnen worden.
