Al jaren lag op mijn MTBR Terug naar Oegstgeest van Jan Wolkers. Zijn overlijden deed het boek in no time op mijn nachtkastje belanden. Maar toch duurde het toen nog een
maand maanden voor ik het las. De aanleiding was een weekendje Texel met Sjaak.
Dit is zo'n mooi boek! Waar ik bij andere boeken van Wolkers vaak toch wel een beetje afgeschrikt werd/wordt door de zeer mannelijke manier van seks beschrijven, en daar dus ook op voorbereid was toen ik Terug naar Oegstgeest ging lezen, had ik er hier helemaal geen last van.
Het boek beschrijft op (zeer waarschijnlijk autobiografische wijze) zijn jeugd in Oegstgeest. Zijn ouders, het enorme gezin waarin Jan toch vooral veel aandacht heeft voor zijn broer (die sterft, hartverscheurend verhaal over de foto's waarop deze broer staat), het geloof (en Jans ontkerkelijking, die zijn ouders eigenlijk niet kunnen verkroppen), zijn schooltijd, de baantjes die hij had (o.a. prachtig verhaal over een baantje waarbij hij tuinman was en gruwelijk verhaal over het dierenverzorgingslab, echt Wolkers!). In het hier en nu (jaren '60) gaat Jan terug naar Oegstgeest, langs al die plekjes uit zijn jeugd. Die er zonder uitzondering verlaten en vervallen bij liggen...
Aangezien ik daar vlakbij op school zat en tot mijn 18e in Leiden gewoond heb, kwamen veel van de door Wolkers beschreven plaatsen met beelden erbij in mijn hoofd. Dat
geeft het boek denk ik wel een extra dimensie. Maar ook als je de omgeving waar het zich afspeelt niet kent, valt er veel te genieten. Wolkers was zo'n woordkunstenaar. Ook toen al (het is van 1965!).
Blij dat ik het las.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten