Het verhaal
Andreas Klein komt met zijn zoontje thuis. Zijn vrouw uit de vier woorden die zijn leven op z'n kop zetten: "Je moeder is overleden". In de dagen die volgen, komen Andreas en zijn broers en zussen bij elkaar om alles te regelen. Dan komen ook de herinneringen naar boven. Die concentreren zich vooral rondom de periode, zomer 1960, waarin hun moeder zomaar ineens verdween. Andreas, schrijver van beroep, vertelt zijn broers en zussen wat er in die tijd gebeurd is of zou kunnen zijn. Dit verweeft hij prachtig met een verhaal over een oude architect waaraan hij bezig was toen hij van de dood van zijn moeder hoorde. Deze architect wordt in het verhaal van de moeder de verteller, die maar niet kan begrijpen waarom ze de door hem zo prachtig ontworpen wijk zou verlaten. Iedereen zou daar toch gewoon gelukkig moeten zijn?
De tijd van toen is voor Andreas onlosmakelijk verbonden met de situatie in Congo, die in die tijd het nieuws overheerste. Tegelijkertijd wordt de samenkomst van de nabestaanden van 'nu' sterk beïnvloed door het gijzelingsdrama in Beslan. Goed gekozen verbindingen, heel symbolisch.
Het mooie is dat Andreas eigenlijk in de zomer dat zijn moeder ervan door ging, nota bene op _zijn_ verjaardag, afscheid van haar heeft genomen: voor hem is ze toen eigenlijk al dood gegaan. Het is nooit meer echt goed tussen hen gekomen. Eigenlijk kan hij zich pas in het laatste hoofdstuk een soort van inleven in haar situatie.
Ik ben van dit boek zeer onder de indruk. Vroeg me tijdens het lezen trouwens de hele tijd af in hoeverre het autobiografisch is. Ik las op de blurb dat Hans Münstermann meer boeken over de familie Klein heeft geschreven. Wellicht dat ik daar een antwoord zou kunnen vinden.
Winnaar AKO-literatuurprijs 2006.
2 opmerkingen:
Mooi blog elsje. Ik zal het niet veel lezen alleen.
Een reactie posten