Gisteren, op de valreep van het nieuwe jaar nog 'Laten wij aanbidden' van Ann-Marie MacDonald uitgelezen. Lag ook al jaren op mijn MTBR. Altijd tegenop gezien, door het hoge hypegehalte toen het uitkwam. Maar ja, toen een vriendin bijna jaloersig opmerkte, toen ze in mijn MTBR rommelde: 'Heb jij dat nog tegoed? O!!!', tja, toen kon ik niet anders dan er acuut aan beginnen.
Het is een zeer meeslepend geschreven familiegeschiedenis. De jonge James die verliefd wordt op de zeer jonge Materia (13 jaar) en haar schaakt. Zij wordt daarop verstoten (het is 1898) of beter gezegd in een huis buiten het dorp neergezet door haar vader voor die het contact verbreekt. Die verliefheid is eigenlijk een voorbode van alle ellende die komen gaat.
Het mooiste deel van het boek vond ik het deel waarin het dagboek van Kathleen 'geopend' wordt. Eindelijk vallen dan de verschillende puzzelstukjes op hun plaats. En dat is tegelijkertijd ook het irritante van dit boek: werkelijk alle losse eindjes worden vastgeknoopt. Er is echt nul komma nul ruimte voor eigen invulling. Maar mijn grootste aarzeling ligt in de soapachtige aaneenschakeling van Grote Dramatische Gebeurtenissen. Natuurlijk zit er ook heel wat tijd tussen de verschillende delen, maar toch. Het kon maar niet op.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten