Gisterenavond zat ik in de trein terug en ik las in dat uurtje Amelie Nothomb - Antichrista. Wat een vreemd boekje.
Het verhaal
Blanche is een 16 jarig meisje dat naar de Universiteit gaat. Ze is sociaal gezien niet zo sterk (en ook een stuk jonger dan de rest van de studenten) dus ze is nogal eenzaam. Tot de populaire Christa haar aanspreekt. Blanche droomt ervan dat ze vriendinnen zullen worden en is zeer vereerd als Christa een keer met haar mee naar huis gaat. Maar eigenlijk gaat het direct al fout. Naar buiten toe lijkt het zo'n leuke meid, maar Christa blijkt geen respect te hebben voor Blanche, ze speelt met haar. De ouders van Blanche zijn zeer gecharmeerd van de vlotte Christa en bieden haar onderdak aan voor door de week: ze mag dan de kamer van Blanche met Blanche zelf delen. En zo wordt Blanche steeds verder bij zichzelf, haar ouders en haar veilige plek (haar kamer) weg gedreven. Dit kan natuurlijk niet goed gaan. Blanche besluit er wat aan te doen. Ik vertel niet wat, anders is het een verklapper van jewelste.
Ik weet niet zo goed of ik het nou goed moet vinden of eigenlijk niks. De eindeloze herhalingen van Blanche die maar tegen zichzelf tekeer blijft gaan dat ze zo slap en niks is, gingen me ernstig tegenstaan. Dat weet ik nu wel, dacht ik en ik wilde het boekje dichtslaan. Gelukkig kwam toen de ommekeer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten