Van Schimmenrijk was ik niet onder de indruk. Om dat goed te kunnen weergeven gebruik ik een aantal verklappers, dus als je het boek nog zou willen lezen, nu stoppen...
v
e
r
k
l
a
p
p
e
r
Het boek heeft een heleboel potentieel mooie dingen:
* het onbegrip van de achtergelaten geliefde na een zelfmoord. Die worstelt met schuldgevoelens: 'Wat heb ik verkeerd gedaan, waarom heb ik het niet zien aankomen?' Jammer dat dit mooie thema aan het eind toch lijkt teniet gedaan te gaan worden, door de verklaring van Antero over de dood van Lorenzo.
* vriendschap: Lisa geeft Heleen steun in haar laatste maanden. Ach, wat een opoffering :-(, dacht ik. Niet dus! Deze steun kwam juist erg zelfzuchtig van Lisa over, ze gebruikt Heleen om in het reine te komen met de dood van Lorenzo, niet om haar te helpen!
Waar ik mij ook over verbaasde was het gemak waarmee Lisa door Antero en Angela meegenomen wordt op hun rooftochten. En dat terwijl Antero vaak genoeg gezeten heeft (die dag daarvoor nog, doordat hij een vreemde meenam).
De personages worden amper uitgewerkt. De karakters blijven heel vlak.
En verder vond ik de relatie tussen Lisa en Lorenzo vreselijk. Wat een geobsedeerd stel. Het lijkt allemaal solidariteit, steun uit te stralen: nee, schat, ga vooral naar Nederland voor je tentoonstelling. Maar ook: zij heeft een vriendin uit Nederland over, hij wil haar niet laten gaan: en dus blijft ze (natuurlijk!). Rillingen.
En dan die kus met Dionigi:
Hij glimlacht, kust haar op haar lippen. Dan kussen ze ineens echt.
Wat nou, echt kussen. Is een kus op je lippen dan niet echt?!?
Toch vond ik het geen tijdsverspilling en dat kwam met name door de beschrijvingen van de tombes. Ik ga zeker een keer op zoek naar een platenboek daarvan!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten