Ik lees al tijden graag de columns van Toine Heijmans in de Volkskrant en volg hem minstens even graag op twitter. Daarom kocht ik zijn roman Op zee en nam het mee als vakantieleesvoer. Daar is het, mede door de fijne vormgeving, waarbij de eerste kapitaal van elk hoofdstuk een letter van twee meisjesvlechten is, de rustige bladspiegel, de mooie zwart/witte illustraties en het relatief grote lettertype, uitermate geschikt voor. Het verhaal zelf is daarentegen akelig verkillend in de zomerse zonnehitte... Want het gaat over een vader die zijn kind kwijtraakt.
Het verhaal
Donald heeft een sabbatical gekregen van zijn werkgever en zeilt een aantal maanden alleen rond. De laatste etappe, van Denemarken tot aan Harlingen, vaart zijn dochtertje met hem mee. Dit tochtje duurt in principe 48 uur. Maar dan komt het zeilscheepje in een storm terecht en verdwijnt de kleine Maria. Ze moet overboord zijn geslagen! Donald besluit geen hulp van de kustwacht in te roepen maar zelf naar haar op zoek te gaan...
Op zee is, net als The terrible privacy of Maxwell Sim van Jonathan Coe, dat ik een paar maanden geleden las, geïnspireerd op Donald Crowhurst, een zeezeiler die eind jaren '60 een solozeilreis rond de wereld veinsde (hij lag in werkelijkheid stil te dobberen op de Atlantische Oceaan) en daarvan compleet doordraaide. De verwijzingen die Heijmans naar Donald Crowhurst maakt zijn veel directer dan die Coe: de hoofdpersoon die Donald heet, die solozeiler is en waar overduidelijk een steekje aan los is. Dat maakt het eind net iets minder verrassend dan dat van Coe. Wat beide schrijvers voor de lezer uitermate goed invoelbaar maken is dat een mens in eenzaamheid tot erg rare dingen in staat is.
Ja, een fijn boek. Drie sterren meer dan waard!
1 opmerking:
Prachtig. Kwam idd ook een beetje door het enthousiasme van de schrijver op Twitter. Er struikelden nogal wat mensen over het laatste hoofdstuk. Ook zonder voorwetenschap was het halucinerend.
Een reactie posten