Het meest recente boek van John Irving is weer een Echte Irving. Een boek van een meesterverteller met alle ingredienten die een Irvingroman behoort te hebben: New Hampshire, beren, bijzondere mensen waaraan een stevig steekje los is en die bizarre dingen overkomen of waaraan een stevig steekje los is door de dingen die ze overkomen. En toch kan ik er niet laaiend over zijn.
Het verhaal
De jonge Daniel Baciagalupo woont met zijn vader in een houthakkerskamp Twisted River ergens in New Hampshire. Het leven is er ongelofelijk zwaar. Zo is de voet van de vader van Daniel verbrijzeld bij een ongeval, waardoor hij niet meer als houthakker kan werken; hij is de kok van het kamp geworden. De moeder van Daniel is verdronken in de rivier waarover de vers gehakte boomstammen vervoerd worden. Aan het begin van de roman vindt ook de jonge Canadees Angel de dood doordat hij niet snel genoeg over de boomstammen 'loopt'.
Als Danny 12 jaar is slaat hij door een misverstand de geliefde van de lokale sheriff de hersens in. Uit angst voor deze zeer gewelddadige politieman vluchten Danny en zijn vader Dominic. Maar liefst 45 jaar daarna staat hun leven nog immer in het teken van het ontlopen van de wraak van constable Carl. Steeds weer weet die hen te vinden en kunnen zij zich net op tijd het vege lijf redden. Dit doordat hun vriend Ketchum, een beerachtige houthakker die in Twisted River achterblijft, hen tipt.
Danny vestigt zich als schrijver en wordt onder de schuilnaam Danny Angel (inderdaad, de naam van de jonge Canadees) buitengewoon rijk en beroemd, terwijl zijn vader zich in elke volgende plaats waar zij zich vestigen een nieuwe geliefde en plekje in een goede lokale restaurantkeuken aanmeet.
Het leven van Danny gaat niet over rozen. Zo wordt hij jong alleenstaand vader, overigens doordat zijn vrouw Katie bedenkt dat ze een missie heeft om jonge mannen te redden van Vietnam door hen kinderen te geven en ze dan alleen met de kinderen te laten waardoor ze niet opgeroepen kunnen worden voor militaire dienst.
Het zoontje Joe is natuurlijk het kind van de rekening en komt dan ook ellendig aan zijn eind, op een Echte Irving-Manier. En hij niet alleen. Alle personages die dood gaan vinden hun eind op een buitengewone manier, zoals het Irving betaamt.
Waarom kon ik nou niet zo enthousiast zijn? Met name doordat het enorm lang duurt voor het verhaal op gang komt: zeker 100 pagina's. En ook daarna gebeurt er, ondanks de steeds aanwezige dreiging van ontdekking door Carl, enorm weinig. Nou is dat op zich niet zo erg, maar 550 pagina's met weinig is wel erg veel.
Bovendien konden de hoofdpersonen, met uitzondering van Ketchum en later nog even Sixpack Pam, mij onvoldoende boeien. Aardig om te lezen hoe het schrijven van een roman voor Danny (alter ego van Irving, uiteraard) gaat, aardig om te lezen over de verschillende keukens waar Dominic werkt, maar figuren met echte diepte worden ze geen van beiden. Eigenlijk geen enkel personage komt echt uit de verf.
Ergo: met plezier gelezen maar zeker geen Irving-meesterwerk van het kaliber van The cider house rules of A prayer for Owen Meany.
2 opmerkingen:
Ik ben het helemaal met je eens! Ik vond ook dat er eigenlijk maar weinig gebeurde. Het was wel leuk om te lezen, daar niet van, maar waar ging het nu eigenlijk over? Over heel weinig, als je het mij vraagt!
Kijk ook eens op http://leeswammes.wordpress.com
Vond het ook een echte Irving en dus de 603 pagina's (in het Nederlands) snel uitgelezen. Schrijven kan hij en hij doet echt veel research voor een boek, dat merk je. En tegelijk was het echte Irving-karakter de zwakte. Herkenbare gegevens en elementen, die je wel gezien hebt na een aantal keer. En het was inderdaad nogal langdradig. Irving verwijst vaak naar het belang van details, maar werkt er zelf een aantal niet uit. Zoals die blauwe Mustang bijvoorbeeld. Het boek was niet zo ontroerend als Cider House Rules en zo meeslepend als Garp (al was dat mijn eerste Irving).
Een beetje confectiewerk dus eigenlijk. Maar wel van een goed merk.
Een reactie posten