Een mooi boek over de levens van een groep jonge mensen van verschillende afkomst in het Boston van rond de eeuwwisseling. Een boek over volwassen worden onder druk van familie, cultureel meegetorste normen en waarden. En dat in een vreemde omgeving.
Het verhaal
Drie jonge mannen, Omer, Abed en Piyu, afkomstig uit respectievelijk Turkije, Marokko en Spanje, delen een huis in Boston. De gebeurtenissen uit het boek beslaan een periode van ongeveer een jaar. Een jaar waarin hun levens fundamenteel op z'n kop worden gezet.
Voor Omer, de feitelijke hoofdpersoon uit het boek, is het leven een groot feest van ongelimiteerd koffie en alcohol zuipen, drugs, keiharde muziek en eindeloos neuken. Aan zijn promotieonderzoek, de reden dat hij naar de States is gekomen, doet hij weinig tot niets. Tot hij na een zuippartij waarbij hij bijna in coma raakt de manisch-depressieve Gail ontmoet. Voor haar valt hij als een blok en stort hij zich in een huwelijk met haar. Terwijl hij eigenlijk amper iets van haar weet.
Zo weet hij niet dat ze als Zarpandit geboren werd, zich daarna Gartheride noemde en bij elk van die namen een ander leven leidde. Ook had ze voordat ze met Omer een relatie aanging een lesbische relatie met de toen feministische strijdster Debra Ellen Thompson (die alleen met haar hele naam aangesproken wil worden), heeft ze lange tijd alleen bananen en chocola gegeten. En die nu een chocoladewinkeltje heeft waar ze de meest rare vormpjes verkoopt (bijvoorbeeld afbeeldingen in chocola van de zwerfster die daar altijd voor de deur rond hangt). Ook bij Omer zijn de nodige rafelrandjes. Zo heeft hij bijvo
rbeeld de gewoonte om de tijd die de dingen die hij doet kosten uit te drukken in hoe vaak bepaalde nummers gedraaid kunnen worden.
"De tijd tussen zijn eerste verzoek om extra koffie en het tweede moest vier minuten en tien seconden zijn geweest, want dat was precies de lengte van 'Made of Stone' van The Stone Roses. En nadat de stewardess had gegrapt dat ze hem beter de hele kan koffie kon geven, had hij twee keer zo lang nodig gehad om zijn woede te laten zakken als de lengte van 'Save Me from My Hand' van Barry Adamson."
Abed, die zijn vriendinnetje in Marokko heeft achtergelaten en alleen maar kan hopen dat zij op hem wacht en die tegelijkertijd eigenlijk doodsbang is om voor zichzelf toe te geven dat hij op oudere vrouwen valt. En dan is er nog Piyu, de smetvrezige tandarts in opleiding met een fobie voor scherpe voorwerpen, die zo bang is zijn vriendinnetje Alegre teleur te stellen dat zij denkt dat het aan haar ligt. Alegre, de Mexicaanse, gesmoord aan de boezem van haar tantes (las Tias), die fabeltastisch kan koken, maar zelf boulimia-patient is.
Genoeg problemen om een loodzwaar verhaal neer te zetten, zou je zo zeggen. Maar Shafak maakt er een juist een bijna vrolijk troepie van. Door de hilarische manier waarop ze beschrijft hoe Omer door Abed en Piyu in huis genomen wordt of hoe de jongens met hun hond Arroz omgaan.
Bijna, want al die zware verhalen kunnen gewoon niet naar een happy ending toe gaan. En dat voel je vanaf het allereerste moment.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten