zondag 19 april 2009

Herman Koch - Het diner



Wat een vreselijk knap geschreven boek, maar o, o, o, wat een naar verhaal! Deze roman van Herman Koch is het lezen meer dan waard.

Het verhaal
De hoofdpersonen, Paul en zijn vrouw Claire, hebben een eetafspraak in een sjiek restaurant. Zo'n restaurant met van die te kleine porties op te grote borden waarbij de gerant van echt elk gebruikt ingredient een toelichting aan tafel komt geven. Paul en Claire hebben er absoluut geen zin in, maar ja, ze moeten wel. Het is immers een etentje met Serge Lohman, de gedoodverfde volgende minister-president, en zijn vrouw Babette.
Als Paul en Claire zich voorbereiden op deze afspraak sluipt Paul de kamer van hun 16-jarige zoon Michel binnen. Paul gluurt in het mobieltje van zijn zoon en ziet zijn angstige vermoedens bevestigd worden: Michel heeft iets uitgevreten dat helemaal niet in de haak is.

De rest van het boek speelt zich in het restaurant af, waarbij je via het aperitief naar de fooi geleid wordt en daarbij een steeds gedetailleerder beeld krijgt van (de complexe relatie tussen) de verschillende disgenoten en hun kinderen en waarbij daarnaast duidelijk wordt wat Michel precies uitgevreten heeft.

Op een briljante manier weet Herman Koch je aan het begin van het boek zo op het verkeerde been te zetten dat je je aan het eind van het boek voor het hoofd slaat over zoveel onnozelheid...

V

E

R

K

L

A

P

P

E

R

want de in het begin ietwat sullige Paul en zijn charmante vrouw Claire blijken tuig te zijn, zulk vreselijk tuig! Ze schamen zich er helemaal niet voor dat hun zoon zwervers in elkaar rost en zelfs in brand steekt: hadden die maar niet in de weg moeten liggen. Je schaamt je na afloop dat je ze in het begin van het boek nog best sympathiek vond. Brrr. Knap boek dus!

3 opmerkingen:

tijdtussendoor zei

Hij staat al een hele tijd op mijn boekenverlanglijst ;)Nu zeker, bedankt voor de tip!

Linn zei

Deze avond op de trein: de jongeman naast mij zat dit boek te lezen en dat terwijl ik voor het lezen van deze post nog niet over het boek gehoord had. Wat een toeval toch weer. Ik verschoot mij een bult toen ik hem dit boek zag bovenhalen. Hihi.

Daniel Struyf zei

Waarom hebben wij in Vlaanderen niet zoiets geniaals als Jiskefet? Jullie zijn lucky bastards!