Ik las Paul Auster - Orakelnacht. In mijn biebje hadden ze niet de originele versie, dus ik las 'm in het Nederlands.
Wat een mooi boekje (206 pagina's, vrij wijd gedrukt)! Men zegt wel eens: wie schrijft die blijft. En dat is voor mij een beetje het thema van dit boek.
Het verhaal
De hoofdpersoon Sidney, een schrijver die herstelt van een ernstige ziekte, probeert zijn leven weer een beetje op orde te krijgen. Hoe doet hij dat: door te schrijven. Hij koopt een mooi schrift en op het moment dat hij dat opendoet, vloeien de woorden uit zijn pen. Een vriend van hem, ook een schrijver, daagt hem uit een thema uit te werken van een man die van de ene dag op de andere zijn oude leventje in de steek laat. Sidney schrijft hierop het verhaal over een redacteur bij een uitgeverij, die een mansucript onder ogen krijgt dat zijn leven verandert. Dat manuscript op zijn beurt gaat over een man die in de toekomst kon kijken en dat zo beangstigend vond dat hij zich van het leven berooft. Zo zitten er dus diverse, in het begin separate, lagen in het verhaal. Maar op een gegeven moment gaan die lagen door elkaar lopen. De verhalen van Sidney, zijn vrouw, hun vriend, maar ook van de personen uit het thema, het verhaal van Sidney en het mansucript gaan op een prachtige manier in elkaar over.
Wordt wat eenmaal geschreven is ook ooit bewaarheid? Dit is een mooi uitgewerkte centrale vraag?
In het begin bevreemdend zijn de zogenaamd terloopse voetnoten, waarin eigenlijk nOg een verhaal, ook over en van Sidney trouwens erdoor heen speelt.
Deze korte beschrijving doet het boekje geen recht, dat besef ik terdege.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten