Dit boek van Hugo Claus is eigenlijk de bundel van twee korte romans (want te dik voor een novelle :-) ): 'De geruchten' en 'onvoltooid verleden'. Ik voel me een beetje raar nu ik het uit heb, dat heb ik wel vaker met de boeken van Claus. Een beetje bezoedeld, een beetje viezig. Deprimerend. En toch heb ik geen spijt dat ik dit gelezen heeft. Het heeft wel wat in gang gezet.
De geruchten speelt zich af halverwege de jaren '60 van de vorige eeuw in een Vlaams dorpje. Het vertelt het verhaal van de familie Catrijsse, die daar een slijterijtje hebben. Er zijn twee volwassen zoons in de familie. Zoon 1, René, is na jaren afwezigheid ineens weer terug. Hij blijkt gedeserteerd te zijn vanuit Congo, waar hij vreselijke gruweldaden heeft gezien en ook zelf begaan. Zoon 2, Noël, is als jochie ongelukkig ten val gekomen en heeft ze sindsdien niet allemaal meer op een rijtje.
Vanaf het moment dat René terugkeert in het dorp vallen er opvallen veel doden. Heeft René daar een hand in?
Bijzondere manier van vertellen: elk hoofdstukje (want de hoofdstukken zijn zelden meer dan een pagina of drie) vertelt een klein stukje van het verhaal vanuit het perspectief van één van de dorpsbewoners. En soms als 'wij'(de bezoekers van de dorpskroeg).
Onvoltooid verleden neemt de lezer twintig jaar verder mee. Noël, de wat zwakzinnige telg uit de geruchten, werkt in een kantoorboekhandel. Hij komt erachter dat een van zijn companen aldaar iets met kinderporno van doen heeft. In zijn manier van reageren zie je dan ineens de familiegelijkenis.
Ook hier een bijzondere manier van vertellen, radicaal anders dan in de geruchten: het is het verslag van een verhoor. En dus maar één groot hoofdstuk.
Bijzonder, maar door alle gruwelijkheden en de dorpse sfeer een boek dat me, zoals ik boven ook al schreef, gedeprimeerd achter liet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten