Ik las de afgelopen week De hydrograaf van Allard Schröder, winnaar van de Ako-literatuurprijs in 2002.
De hydrograaf vertelt het verhaal van Graaf Franz von Karsch, tevens enigszins stoffige natuurkundige, die vlak voor het uitbreken van WOI een zeereis gaat maken om meer te weten te komen over de natuurkundige principes van de golven. Al snel wordt duidelijk dat hij, zeer tegen zijn gewoonte en karakter in, nogal impulsief besloten heeft deze reis te maken.
Zijn familie heeft namelijk besloten dat hij moet gaan trouwen en de dame in kwestie is van een dusdanige saaiheid (nog saaier dan Franz zelf) dat hij het er spaans benauwd van krijgt en de benen neemt.
Aan boord verliest hij al snel elke interesse in zijn vak en is vooral nog bezig met het zich verbazen over de andere passagiers.
Eerst zijn dat er twee: een leraar, die op weg is om in Chili les te gaan geven aan het Duitse gymnasium, wat is daar toch mee aan de hand? Is die wel wie hij zegt dat hij is? Daarnaast een van oorsprong Italiaanse salpeterhandelaar, groot voorstander van een wereld gebaseerd op feiten (en die telkens denkt dat hij in Franz een medestander heeft gevonden, die is immers wetenschapper?)
Dan voegt zich een derde passagier bij het gezelschap: de Nederlandse dame Asta Maris. Zij blijft voornamelijk in haar hut en daarmee een bron van nieuwsgierigheid voor de andere passagiers. Als zij zich later meer aan dek begeeft, wordt zij een mogelijke bron van concurrentie en jaloezie tussen de heren.
Eerlijk gezegd vond ik er niet veel aan, aan dit toch alom geprezen boek. De op de blurb aangekondigde: 'Dan zorgt het toeval voor een verrassende wending' vond ik noch verrassend, noch een echte wending, maar meer een logisch gevolg. Toch las ik het boek uit, omdat ik maar bleef wachten op die wending. Ik vond het voornamelijk vreselijk saai! Saaie mensen, een voortkabbelend verhaal, voor mij geen enkele spanningsopbouw, nee, ik had het weg moeten leggen.
Les: lees de blurb niet!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten