Waar moet ik in hemelsnaam beginnen? Het verhaal zal inmiddels wel zo'n beetje bekend zijn, neem ik aan. Puber die zich Joe Speedboot laat noemen komt op een spectaculaire manier met zijn familie in dorpje in de uiterwaarden wonen. In de jaren dat hij daar woont zorgt hij voor de nodige opschudding. Er zit een geramde pui, een ontploffing, een zelfgebouwd vliegtuig en een woestijntrip in een trekker in zijn vat met avonturen.
Het hele boek is geschreven vanuit het perspectief van een leeftijdsgenoot, Frans, een spastische jongen die in een rolstoel zit. Joe en Frans bouwen een soort vriendschap op, maar tegelijkertijd zijn het rivalen om de gunsten van een meisje uit het dorp. Vreemde rivalen: een spast die fantastisch kan schrijven vs een durfal met de meest waanzinnig originele ideeen...
Later worden Joe en Frans partners in crime als Frans mee gaat doen aan handdrukwedstrijden en Joe optreedt als zijn manager. Maar als Frans achter de echte naam van Joe komt, is dat een vreselijke ontgoocheling, de mysterieuze Joe is ineens een gewone jongen. Gelukkig heeft Joe dan nog een mytische tocht in petto.
Ik snap de coverfoto alleen niet: een jongen in een woestijnlandschap kan ik nog volgen, maar wat doet die sinaasappel daar nou?
Mooi boek, dat ik zonder de aanbeveling van de boekgrrls vast nooit gelezen zou hebben!
Enkele ezelsoortjes die ik maakte:
'Gevaar is waar je het niet verwacht', mompelt Joe.
------------------
Het was het uur dat alles blauw wordt, metalig blauw, wanneer alle kleur zich uit de dingen terugtrekt en ze blauw en hard en donker maakt voordat ze langzaam wegzinken in duisternis.
------------------
Het was mijn droom van alziendheid - niets zou meer verborgen zijn, ik zou de Geschiedenis van Alles kunnen schrijven.
------------------
Hij was niet zozeer een buitengewone jongen, hij was een kracht die vrijkwam.
------------------
De meest mensen kopen grafrechten voor tien jaar. Daar waar jij en de eeuwigheid elkaar ontmoeten, heb je in elk geval tien jaar rust.
------------------
... en keken de mensen naar me alsof ik imbeciel was. Nu is dat sowieso het eerste wat ze denken als ze iemand in een rolstoel zien, dat hij wel niet goed bij zijn hoofd zal zijn.
------------------
In de oogkassen van Regina Ratzinger smeulde een aanklacht tegen een wereld waarin mensen verliezen waar ze het meest van houden. Ze werd een vrouw waar mensen _langs_ keken om dat niet te hoeven zien.
------------------
'Angst en overmoed', zij hij, 'dat is de motor van de geschiedenis.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten