Aravind Adiga - The white tiger

Wat een prettige roman. Eerst denk je dat het een lollig geheel wordt, maar allengs wordt het verhaal serieuzer, zonder dat het zijn lichtvoetige vertelwijze verliest.

Het verhaal is geschreven in de vorm van brieven die een Indiase "entrepreneur" een paar opeenvolgende nachten aan de Chinese premier schrijft. Hij heeft namelijk vernomen dat de premier India zal gaan bezoeken en dat hij echte Indiase "entrepreneurs" wil ontmoeten. Voila. In de brieven vertelt de White Tiger, zoals de brievenschrijver zichzelf noemt, hoe hij zo ondernemend geworden is. Een eerst humoristisch vertelsel over hoe hij in zijn jeugd op het Indiase platteland als een van de weinige jongens uitblinkt op school (vandaar de bijnaam White Tiger, waarmee aangegeven wordt dat dat een zeldzaamheid was), tot er een bruiloft betaald moet worden en hij gedwongen wordt te gaan werken voor een van de grootgrondbezitters in het gebied. Hij verkast met diens zoon als chauffeur naar de grote stad. Tot aan het eind van de eerste brief de aap uit de mouw komt: de White Tiger heeft zijn werkgever de keel doorgesneden. Hoe hij tot die daad gekomen is, wordt duidelijk in de brieven die hij in de nachten erna schrijft.

Omdat ik het boekje geleend heb, heb ik geen ezelsoortjes gemaakt. Geen quotes dus, helaas.

Nicci French - De verborgen glimlach

Het is dat de Nicci French-boeken zo snel lezen en ik lui op de bank lag, te lui om naar boven te lopen om iets anders te pakken, want wat is dit een waardeloos boek zeg. Soms zijn de French-boeken retespannend, maar ik kon eerlijk gezegd in De verborgen glimlach geen enkele spanning ontdekken...

Het verhaal
Miranda betrapt haar kersverse vriendje bij het rondsnuffelen tussen haar spullen en trapt hem de deur uit. Waarop het vriendje wraak neemt door eerst haar zusje af te pakken, dan haar huis en dan haar beste vriendin. En iedereen denkt natuurlijk dat Miranda het aan zichzelf te danken heeft en belachelijk achterdochtig is.

Niet lezen dus, zonde van je tijd.

Lawrence Hill - The book of negroes

Waar Tony, uit The sense of an ending van Julian Barnes zich heel duidelijk afvraagt of zijn herinneringen wel echt zijn, is daar geen sprake van bij Meena, de hoofdpersoon uit The book of negroes van Lawrence Hill. Zij schrijft als oude vrouw een 'getuigenis' van haar leven.

De roman start halverwege de 18e eeuw, in een West-Afrikaans dorpje. Meena wordt als klein meisje door slavenhandelaren geroofd uit het dorpje waarin ze is geboren, nadat ze getuige is geweest van de afslachting van een flink aantal van haar dorpsgenoten. Maandenlang worden zij en een paar andere overlevenden meegevoerd, om vervolgens per schip naar Amerika te worden gevaren. Daar aangekomen wordt Meena verkocht aan een plantagehouder. Jaren later, nadat ze uit de gratie is geraakt bij de plantageeigenaar door haar eigenzinnigheid en het feit dat ze een kind heeft gekregen van een andere slaaf zonder de toestemming van de baas, wordt ze verder verkocht. Ze komt in New York terecht, waar ze weet te ontsnappen. Vanuit New York vervolgt haar reis zich naar Nova Scotia, waar een nieuwe kolonie wordt gesticht, vervolgens naar Africa waar ze probeert haar roots terug te vinden. Haar leven eindigt in London, waar tegenstanders in het debat over slavenhandel in haar de mogelijkheid zien om hun gelijk te halen.

Ik vond dit geen goed boek. Het begin is veel te Amerikaans, preutsigheid alom. Vreselijk. Daarna wordt dat iets beter. Maar dan begint de ene onwaarschijnlijkheid op de andere gestapeld te worden om maar het hele slavenverhaal aan deze ene persoon te kunnen koppelen. Steeds weer is het geluk aan Meena's zijde: hoewel op het slavenschip de vrouwen en meisjes aan de lopende band verkracht worden, wordt zij als ze één keer nee zegt met rust gelaten. Hoewel ze een aantal keer ziek is, knapt zij steeds op. Hoewel er branden woeden, opstanden uitbreken, etc etc, overleeft zij steeds. En zelfs als ze haar man en haar kinderen kwijt raakt, weet Hill daar nog een soortement van Happy Ending van te maken. Het hele boek door is Meena degene die slim is, razendsnel een nieuwe taal leert, gevolgd wordt door blank en zwart.

Nee, niet mijn boek: twee sterren, omdat ik het wel uitlas.

Julian Barnes - The sense of an ending

Een prachtig boekje, deze prijswinnende novelle van Julian Barnes.

De oude Tony kijkt terug op zijn leven, en dan met name op het vriendenclubje van de middelbare school dat hij had. Een clubje met van die jongens die graag met citaten strooien uit boeken die ze maar half gelezen hebben en lang niet altijd doorgronden. Het evenwicht in het groepje wordt verstoord als er een nieuwe jongen op school komt, die écht slim blijkt te zijn. Hij sluit zich aan bij het vriendenclubje, waar iedereen zijn best doet om indruk op deze Adrian te maken. Zo ook het vriendinnetje van Tony, Veronica. En als Veronica en Adrian vervolgens een relatie krijgen, schrijft Tony hen een akelige brief: einde vriendschap.

Jaren later ontvangt Tony een brief van een notaris, dat hij het dagboek van de inmiddels al lang overleden Adrian heeft geërfd. Het dagboek blijkt in het bezit van Veronica. Het vreemde is dat hij het dagboek niet van Adrian zelf, of van Veronica, maar van de moeder van Veronica erft. Nieuwsgierig naar de inhoud van het dagboek, neemt Tony contact op met Veronica. Ze ontmoeten elkaar een aantal malen, ontmoetingen die voor Tony intrigerend en verwarrend zijn.

Zijn herinneringen echt? Of geef je je eigen draai aan je verleden?

Een paar quotes:
"Have you noticed how, when you talk to someone like a solicitor, after a while you stop sounding like yourself and end up sounding like them?"

"It strikes me that this may be one of the differences between youth and age: when we are young, we invent different futures for ourselves; when we are old, we invent different pasts for others."

"What we called realism turned out to be a way of avoiding things rather than facing them."

"At some level, she blames me for the divorce. As in: since it was all her mother's doing, it was obviously all her father's fault."

"So when this strange thing happened - when these new memories suddenly came upon me - it was as if, for that moment, time had been places in reverse. As if, for that moment, the river ran upstream."

David Grossman - Het zigzagkind

Dit boek kreeg ik van mijn oud-collega Marieke, met veel lieve woorden voorin. Alleen al daarom had ik veel zin het te lezen.

Het verhaal
Amnon (Nono) krijgt vlak voor zijn 13e verjaardag een reis cadeau van zijn vader, een uitgerangeerde rechercheur en diens vriendin Gaby: hij wordt op de trein gezet naar zijn akelige oom. De reis begint al goed als er een politieman en een crimineel zijn coupé binnen komen, de crimineel de politieman hypnotiseert, ze van kleren laat wisselen en de crimineel daarna als politieman gekleed ontsnapt. De met stomheid geslagen Nono snapt pas dat het een toneelstukje is geweest als hij de brief van zijn vader en Gaby ziet die de crimineel heeft achtergelaten. Daarin vertellen ze dat Nono niet naar zijn oom hoeft, maar dat er in de trein steeds mensen zitten die hem een deel van de reis zullen vermaken. Als eerste komt Nono de zonderlinge oude man Felix tegen. En met die ontmoeting begint een doldwaas avontuur dat Nono dwars door Israel heen voert, met de politie op zijn hielen.

Inderdaad: een heerlijk boek, voor zowel jong als oud (ik schat in dat kinderen vanaf een jaar of 10, 11 de meeste subtiliteiten wel door hebben)

Haruki Murakami - Hear the wind sing

My self-challenge to read everything published by Haruki Murakami is almost at an end. All his work published in Dutch has passed before my eyes so now I am condemned to read things published in English only. Gnoe, my dear friend, kindly bestowed upon me two tiny booklets: Hear the wind sing and Pinball, 1973. Both are rumoured to be found of insufficient quality to be published. By their author, mind you... So I kind of felt a bit erhm... criminal reading the first of the two.

Hear the wind sing is the first of the Rat-stories (Pinball, 1973, A wild sheep chase and Dance dance dance are the other Rat-stories). During a two-week period in August 1970, the protagonist regularly meets his friend The Rat in the bar where they hang out together. The protagonist finds a girl lying unconsciously on the bathroom floor. She turns out to work in a record store. In the meantime, the Rat reads all kinds of classics. Both men start writing...

You can really see that Murakami has been experimenting, trying to find a form of writing that suits him, while writing Hear the wind sing. Elements like difficult and lost loves, food, music and writing are present. No shapely ears find the pages yet, nor paranormal events. But still it is easy to recognize that Hear the wind sing is a Murakami-novel.