Tom Lanoye - Heldere hemel

Tom Lanoye schreef dit jaar het boekenweekgeschenk. En het is een leuk boekje geworden. Het start met het moment waarop Andrej boven het Poolse luchtruim zijn MiG-23 verlaat met de schietstoel omdat hij bang is neer te storten. Maar nee, de kist vliegt op eigen kracht verder over Europa. Het is zomer 1989, de koude oorlog is nog niet afgelopen.

Terwijl de koers van het vliegtuig vanuit Brussel, hoofdstad van de NAVO, angstig gevolgd wordt, wordt in een dorpje vlak bij Kortrijk Vera wakker gebeld door haar man. Hij biecht op dat hij een buitenechtelijke relatie heeft en bij haar weg zal gaan. Woest bestelt Vera de slotenmaker. Als alle sloten vervangen zijn en de bel gaat, denkt Vera dat het haar man is. Of haar volwassen zoon, die zo half thuis woont en zijn eigen goddelijke gang gaat. Wie schetst haar verbazing als het de minnares van haar man blijkt te zijn.

Handig ook dat op de cover de naam van de schrijver fonetisch is weergegeven. Weet ik eindelijk ook dat je niet Laanoojuh zegt, maar Laanwaa :-)

Terry Pratchett - Making money

Moist von Lipwig, de bad guy gone good uit Going Postal, mag in dit Discworld-deeltje de bank van Ankh-Morpork uit het slop gaan halen. Een bank die geregeerd wordt door de nogal akelige familie Lavish. En waar een hondje de directeur is. Bovendien wordt er van Moist verwacht dat hij de Munt, waar grote verliezen geleden worden (het maken van de munten kost meer dan de munten waard zijn), weer winstgevend maakt. Ga er maar aan staan. En dat doet Moist.

Minder leuk dan Going Postal maar zeker weer een leuke, dit deel van de Discworld-serie!

Chad Harbach - The art of fielding

Een van de leden van mijn leesgroep drukte me dit boek in handen, met de woorden: "ik weet zeker dat jij hier van zult genieten." En ja, dat was zo. Want The art of fielding is een heerlijk boek. Het deed me hier en daar wel denken aan John Irving: ook een schrijver die zijn verhalen vaak situeert op een afgelegen college ergens in het noorden van Amerika, en sport als verbindingsmiddel opvoert.

Het verhaal
Henry Skrimshander wordt aan het begin van de roman tijdens een baseballwedstrijd gescout door de college-speler Mike Schwartz. Die regelt voor hem een beurs zodat Henry de droom van zijn leven kan gaan vervullen: college-baseball. De eerste jaren op college zijn voor Henry behoorlijk eenzaam. Hij leeft alleen voor zijn sport: hij traint zich suf en heeft hoegenaamd geen sociaal leven. Al dit harde werken heeft wel resultaat: in het voorlaatste collegejaar wordt er druk gespeculeerd welke profclub hem zal gaan contracteren. Maar dan maakt Henry een werpfout en verliest zijn zelfvertrouwen...

Gelukkig beperkt Harbach zich niet tot het verhaal over Henry. Ook zijn ontdekker, teamcaptain en trainer Mike, verslaafd aan pijnstillers, zijn kamergenoot Owen, openlijk homosexueel, en de directeur van de school, Guert en diens dochter Pella, die sinds de dood van de vrouw van Guert uit elkaar zijn gegroeid, spelen belangrijke bijrollen.

Het eind van de roman is behoorlijk absurd en deed denken aan The secret history van Donna Tartt. Niet dat er een moord wordt gepleegd, maar wel een donker en griezelig "avontuur". Ik lees hier en daar op internet dat lezers dat deel over de top vonden. Ik vond het passend: het "avontuur" versterkt de band tussen de verschillende personages.

Hella S. Haasse - Zwanen schieten

De boekgrrls lezen deze maand Heren van de thee, maar ik had me voorgenomen een voor mij nog onbekende van Hella S. Haasse te lezen. Rondsnuffelend in de boekenwinkel koos ik uiteindelijk voor Zwanen schieten, een boekje waarin Haasse een deel van haar familiegeschiedenis beschrijft.

Aanleiding vormen de beelden van een eenzame boogschutter en een dode zwaan die Haasse vanuit de trein ziet. Haar grootmoeders, ouders en de naar Australie geemigreerde broer spelen allemaal een belangrijke rol in dit zeer persoonlijke boekje vol herinneringen. En steeds is er die connectie met zwanen.

Erg mooi weer.

Elif Shafak - Het luizenpaleis

In het begin nogal verwarrende maar allengs mooier wordende roman over de bewoners van een appartementen-complex in Istanbul. Het appartementencomplex verkeert in slechte staat, het stinkt er nogal. Dat komt doordat de buurtbewoners de tuinmuur als vuilnisstortplaats gebruiken en het vuilnis kennelijk slecht wordt opgehaald.

We maken kennis met de smetvrezende Tijen Spic en Span en haar dochtertje Su, de steeds high zijnde student Sidar en zijn enorme hond Gaba, de dameskapperstweeling Cemal en Celal, de grootvader Hadji die op zijn drie kleinkinderen past, de formidabele en ook nog zwangere Meryem met haar angstige zoontje Muhammet, de familie Atesmizacoglu waarvan de moeder pleinvrees heeft, de Russische Nadya die steeds dezelfde slechte soap kijkt omdat de stem van een van de hoofdrolspeelsters die van de vermoedelijke minnares van haar man met nogal losse handjes is, de dronkenlap van een ik-persoon die leraar is en onlangs is gescheiden, De Ultramarijne Minnares die lekkere hapjes kokend op de man die haar onderhoudt wacht, de oude dame die Tante Madame genoemd wordt.

De stank wordt steeds erger en de kakkerlakken komen inmiddels in alle appartementen. De ik-persoon besluit er wat aan te doen en schildert middenin de nacht op de tuinmuur een boodschap die de inleiding is tot een reeks gebeurtenissen waardoor de levens van de verschillende bewoners door elkaar gaan lopen.

De bewoners worstelen allemaal op hun eigen manier met de dood of met de angst ervoor. Angst waarbij geloof en bijgeloof een rol spelen.

In het begin had ik moeite om bij al die verhalen te blijven, waarvan me de rode draad niet duidelijk was. Pas op 3/4 van het boek merkte ik nieuwsgierigheid naar hoe het verder zou gaan, toen de levens van de verschillende personages elkaar gingen raken. Dat vond ikzelf wel wat laat...

Vragen
Waarom die inleiding en uitleiding over waarheid en leugen? Als een soort waarschuwing dat je je niet moet laten meeslepen en denken dat dit allemaal echt gebeurd is?
Waarom dat verhaal over die Russische dementerende dame voor wie het Zuurtjespaleis gebouwd werd? Alleen maar om aan te tonen dat er wel degelijk een heiligengraf onder ligt?
Waarom de titel in het Nederlands luizenpaleis, terwijl er nauwelijks luizen in voorkomen. In het Engels heet het vlooienpaleis, wat helemaal vreemd is, want er komen echt NUL vlooien in voor. Beter was het Het Kakkerlakkenpaleis genoemd!