Een van de leden van mijn leesgroep drukte me dit boek in handen, met de woorden: "ik weet zeker dat jij hier van zult genieten." En ja, dat was zo. Want The art of fielding is een heerlijk boek. Het deed me hier en daar wel denken aan John Irving: ook een schrijver die zijn verhalen vaak situeert op een afgelegen college ergens in het noorden van Amerika, en sport als verbindingsmiddel opvoert.
Het verhaal
Henry Skrimshander wordt aan het begin van de roman tijdens een baseballwedstrijd gescout door de college-speler Mike Schwartz. Die regelt voor hem een beurs zodat Henry de droom van zijn leven kan gaan vervullen: college-baseball. De eerste jaren op college zijn voor Henry behoorlijk eenzaam. Hij leeft alleen voor zijn sport: hij traint zich suf en heeft hoegenaamd geen sociaal leven. Al dit harde werken heeft wel resultaat: in het voorlaatste collegejaar wordt er druk gespeculeerd welke profclub hem zal gaan contracteren. Maar dan maakt Henry een werpfout en verliest zijn zelfvertrouwen...
Gelukkig beperkt Harbach zich niet tot het verhaal over Henry. Ook zijn ontdekker, teamcaptain en trainer Mike, verslaafd aan pijnstillers, zijn kamergenoot Owen, openlijk homosexueel, en de directeur van de school, Guert en diens dochter Pella, die sinds de dood van de vrouw van Guert uit elkaar zijn gegroeid, spelen belangrijke bijrollen.
Het eind van de roman is behoorlijk absurd en deed denken aan The secret history van Donna Tartt. Niet dat er een moord wordt gepleegd, maar wel een donker en griezelig "avontuur". Ik lees hier en daar op internet dat lezers dat deel over de top vonden. Ik vond het passend: het "avontuur" versterkt de band tussen de verschillende personages.
1 opmerking:
net als jij vond ik het een heel goed boek. Ik vond het vooral heel knap hoe de verhaallijnen door elkaar heen dwarrelen en dan ineens samen komen. De gevoelens van Affenlight zo mooi beschreven.
Een reactie posten