Een reisverslag van de Afrika-minnende Joris, die onderzoekt hoe de banden tussen niet-kolonisator China en diverse Afrikaanse landen zich ontwikkelen. Daartoe volgt ze een aantal Afrikanen die handel tussen China en Afrika drijven vanuit Dubai, vervolgens volgt ze Afrikanen die zich in China hebben gevestigd en daarna een aantal Chinezen met grote belangstelling voor dan wel ervaring in handelen met/leven in Afrika. En alles onderzocht op die fijne manier die Joris kenmerkt: alle tijd nemend om de verschillende mensen en hun levenswijze te leren kennen en te doorgronden, echt met hen (mee) te leven. En het gaat dus bij haar nooit om dé Afrikaan of dé Chinees maar om persoon x, y of z. Een paar voorbeelden.
Met de Congolese Dédé, Zaytoun, Guy en Rashida gaat ze mee shoppen in het Louvre Casa in Shunde (Guangzhou, China), ze kopen meubels. "Dédé en Zaytoun kiezen zeven identieke houten tafeltjes uit met als voet een Afrikaanse vrouw die en baby op de rug draagt; Guy koopt een verzilverd luipaard met opengesperde bek voor zijn salon VIP, zoals hij het noemt. (...) Dédé's korte dikke beentjes steken onder zijn short uit; zijn ruime hemd kan zijn buik niet verhullen en een Chinese verkoopster maakt achter zijn rug een vrouw-in-verwachting gebaar naar me en lacht samenzweerderig. (...) Naarmate de dag vordert, word ik steeds verdrietiger bij de gedachte aan de lange reis die de aankopen van de Lusangi's voor de boeg hebben. En dat terwijl het hout waarvan sommige meubels gemaakt zijn misschien wel uit Congo komt."
Later is ze in Bejing en gaat ze met Shudi (die ze langer volgt) en zijn vriend Shawn (zo genoemd omdat hij een poos in Australie gewoond heeft op pad. Ze willen een viool slijten aan een maestro. Een viool die ze geruild hebben voor een boeddhabeeld dat ze zelf antiek gemaakt hebben. "Shudi's oog viel op de viool. 'Hij is heel oud en in de koffer zit een vergeeld papier waarop iets geschreven staat in het Italiaans.' Hij is tevreden met zichzelf: verkopers hebben soms geen idee wat ze in hun winkel hebben. 'As hij een miljoen waard is, verdelen Shudi en ik de buit, zegt Shawn, 'jij krijgt ook een percentage, omdat je met ons mee bent gegaan.' Dat systeem ken ik uit Congo: wie aanwezig is bij een deal heeft het 'recht van het oog'. Er bestaat zelfs een 'recht van het oor'. 'Ja, ja,' roept Shawn, 'dat kennen wij ook!'. 'Ik hoef geen deel van het geld,' zeg ik, 'ik wil alleen het verhaal.'"
Zelf noemt Lieve Joris haar manier van interviewen 'treinconversaties', een woord dat haar door Shawn wordt aangereikt. " 'Zo noemde een journalist het ooit. Hij ging conversaties aan met treinpassagiers en werd geen enkele keer afgewezen omdat mensen ervan gingen dat ze hem nooit meer zouden zien.' Dat is wat ik doe: treinconversaties voeren. Alleen duren die soms jarenlang."
Heerlijk boek als je van haar manier van presenteren houdt: niet met cijfers, feiten en getallen, maar met verhalen. Ikzelf genoot er met volle teugen van!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten