Weer levert Murakami een fabeltastische roman af over het zoeken naar een verloren liefde/vriendschap. Opnieuw kiest hij een andere manier om dit thema uit te werken. Dit keer een groep van vijf vrienden die, als ze 20 zijn, een van hen (de hoofdpersoon, Tsukuru) totaal onverwacht uit de groep stoot.
Zestien jaar later gaat Tsukuru, op sterk aandringen van Sala, de vrouw op wie hij enorm gek is, op zoek naar de reden waarom.
Tot dan toe heeft hij het gebeuren min of meer gelaten over zich heen laten komen. Hij bezoekt achtereenvolgens elk van hen om te horen wat er nou eigenlijk gebeurd is.
Wat hij altijd dacht: de anderen hebben allemaal een kleur in hun naam (en worden dus bij die naam genoemd: De Blauwe, De Rooie, Witje, Zwartje), en ik niet, dus ik ben saai en daarom willen ze niets meer met me te maken hebben, blijkt allerminst waar.
Ook het feit dat hij als enige de stad waarin ze zijn opgegroeid heeft verlaten om
Hier te vertellen wat er wel aan de hand is, is een te grote verklapper, dus dat doe ik niet. Daarvoor moet je Tsukuru Tazaki zelf maar lezen ;-)
De titel van de roman verwijst naar een pianocyclus van Franz Liszt, Pelgrimsjaren. Een van de pianowerken daarop, le mal du pays (onbestemde droefheid, zoals opgeroepen door de aanblik van een rustiek landschap (p. 65)), beschrijft heel goed hoe Tsukuru in het leven staat: een melancholisch ingestelde jonge man. Het stuk wordt door Witje, een van de vrienden uit de vriendengroep, regelmatig op de piano gespeeld. Het opnieuw horen van dit werk brengt Tsukuru in gedachten, gevoelens, emoties terug in het verleden, toen de vriendengroep nog een onverbrekelijke band met elkaar leek te hebben. Ook dat is iets dat Murakami in meerdere romans gebruikt: de kracht van de muzikale herinnering.
Wat ik ook zo heerlijk vond is dat het boek op vrij dik papier gedrukt is, en dat de snede heel grof is. Het geeft het boek een soort ouderwetsigheid die ik erg prettig vind...
Ergo: ook dit boek van Murakami is weer erg aanbevelenswaardig!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten