Wat een pareltje, deze roman van Gerbrand Bakker. Prachtig 'kaal' geschreven, zo passend in de sfeer van het landschap waar het verhaal zich afspeelt: het Welshe platteland van begin van de winter. Bakker laat veel van de innerlijke belevingswereld van zijn hoofdpersoon aan de verbeelding over, terwijl hij tegelijkertijd een prachtig en behoorlijk gedetailleerd sfeerbeeld van haar omgeving weet op te roepen: knap.
Het verhaal
Een docente wordt ontslagen nadat ze een ongepaste relatie heeft gehad met een van haar studenten. Ze is daarop min of meer gevlucht, en heeft niets tegen haar man, noch tegen haar ouders gezegd.
Lukraak is ze naar Engeland overgestoken en heeft in Wales een afgelegen huis gehuurd, waar een oude mevrouw heeft gewoond die onlangs overleden is. In de tuin bevinden zich tien ganzen. Ze verovert langzaam het huis en de tuin en legt afhoudend toch wat noodzakelijke contacten in het dorp: met de bakker en de huisarts, waar ze naartoe gaat als ze door een das in haar voet is gebeten. En ondertussen verdwijnen één voor één de ganzen, waarschijnlijk vallen ze ten prooi aan een vos.
Dan verschijnt er op een dag een jonge man met een hond in haar tuin. Hij is bezig een nieuw langeafstandswandelpad uit te zetten. Bij gebrek aan logies in het dorp spendeert hij de nacht op de bank. En daarna blijft hij, flink de handen uit de mouwen stekend in de tuin.
Gaandeweg begrijp je als lezer dat er een reden achter het overspel en de vlucht van de vrouw zit. Een hele diepe reden. Onontkoombaar leidt dat tot een apotheose om u tegen te zeggen.
In één ruk uitgelezen. Prachtig, prachtig!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten