Stephan Enter - Grip

Ik weet niet wat jullie vinden, maar ik vind Grip dus niet om dóór te komen! Het eerste deel is een grote aaneenschakeling van hoogdravend gewauwel doorspekt met idiote analogieën, het tweede deel is aardig, dus ik dacht even: "het wordt nog wat". Helaas, het derde deel, waaraan ik vannacht begon, wauwelt er weer flink op los.
En natuurlijk grijpt Enter naar een soort cliffhangers aan het eind.

Terwijl het toch zo leuk had kunnen zijn om een boek over klimmers te lezen in de Pyreneeën.

Ik las daar trouwens ook Gerbrand Bakker: De omweg. Wat een pareltje!! Helemaal geweldig (zal ik straks meer over schrijven).

Waar Enter eindeloos versiert en nog meer bijzinnen nodig heeft om z'n punt te maken, doet Bakker aan stilistisch fileerwerk. Heel fijntjes en veel aan de verbeelding overlatend. Wat een verschil!

Ik houd klaarblijkelijk van soberheid :-)

Gerbrand Bakker - De omweg

Wat een pareltje, deze roman van Gerbrand Bakker. Prachtig 'kaal' geschreven, zo passend in de sfeer van het landschap waar het verhaal zich afspeelt: het Welshe platteland van begin van de winter. Bakker laat veel van de innerlijke belevingswereld van zijn hoofdpersoon aan de verbeelding over, terwijl hij tegelijkertijd een prachtig en behoorlijk gedetailleerd sfeerbeeld van haar omgeving weet op te roepen: knap.

Het verhaal
Een docente wordt ontslagen nadat ze een ongepaste relatie heeft gehad met een van haar studenten. Ze is daarop min of meer gevlucht, en heeft niets tegen haar man, noch tegen haar ouders gezegd.
Lukraak is ze naar Engeland overgestoken en heeft in Wales een afgelegen huis gehuurd, waar een oude mevrouw heeft gewoond die onlangs overleden is. In de tuin bevinden zich tien ganzen. Ze verovert langzaam het huis en de tuin en legt afhoudend toch wat noodzakelijke contacten in het dorp: met de bakker en de huisarts, waar ze naartoe gaat als ze door een das in haar voet is gebeten. En ondertussen verdwijnen één voor één de ganzen, waarschijnlijk vallen ze ten prooi aan een vos.
Dan verschijnt er op een dag een jonge man met een hond in haar tuin. Hij is bezig een nieuw langeafstandswandelpad uit te zetten. Bij gebrek aan logies in het dorp spendeert hij de nacht op de bank. En daarna blijft hij, flink de handen uit de mouwen stekend in de tuin.
Gaandeweg begrijp je als lezer dat er een reden achter het overspel en de vlucht van de vrouw zit. Een hele diepe reden. Onontkoombaar leidt dat tot een apotheose om u tegen te zeggen.

In één ruk uitgelezen. Prachtig, prachtig!

Paul Auster - Leviathan

Na mijn laatste teleurstellende leeservaring (Sunset Park) merkte ik dat ik niet echt afgeschrikt was om gewoon weer een Auster mee te nemen op vakantie. En het was weer een lekkertje! Het is al een 'ouwetje' (1992), misschien scheelt dat, houd ik gewoon meer van de ouwe Auster dan van zijn recente werk...

Het verhaal
Schrijver Peter Aaron heeft zojuist in een krantenberichtje gelezen dat een onbekende man zichzelf heeft opgeblazen. Direct realiseert hij zich dat dit zijn beste vriend Ben Sachs moet zijn en hij besluit dat het slechts een kwestie van tijd kan zijn tot de politie hem zal komen ondervragen. En dat hij die tijd moet gebruiken om het ware verhaal van Ben op te schrijven. Het ware verhaal, voor zover hij dat kent natuurlijk.
We gaan terug naar de jaren waarin Peter en Ben elkaar leren kennen, hoe ze bevriend raken, hoe ze allebei hun schrijverschap totaal anders beleven en ook hoe de vriendschap bekoelt nadat Peter kortstondig een affaire heeft met de vrouw van Ben. Hoe Ben verdwijnt en jarenlang dood wordt gewaand tot hij ineens op een nacht bij Peter op de stoep staat en vertelt wat er in de tussenliggende jaren gebeurd is. Hoe hij daarna weer verdwijnt tot het noodlottige ongeval een einde aan zijn leven maakt.
Zonder al te veel te verklappen hier kan ik niet veel meer vertellen.

Mooi geschreven! Het enige dat ik merkte dat ik miste, is dat typische Auster-sfeertje, waarin dubbele en driedubbele lagen in een boek, met impliciete verwijzingen naar andere boeken je ertoe dwingen bij de les te blijven zodat je de puzzeltjes kunt ontwarren. Als ik dit als eerste Auster zou hebben gelezen had ik waarschijnlijk nooit vermoed dat hij ook dat soort boeken kon schrijven, zoals ik nu niet vermoedde dat hij ook gewoon een goed verhaal neer kan zetten. Vier sterren!