Met een mengeling van irritatie, nieuwsgierigheid en bewondering las ik Aleph van Paulo Coelho. Irritatie omdat waar Coelho voor 'staat' zo zweverig Christelijk is, daar kan ik nooit zoveel mee. Bovendien is hij erg van zichzelf overtuigd: ik ben een groots schrijver en dus verdien ik bewonderd te worden. Irritatie ook omdat het hele boek een sfeer van ikke-ikke-ikke-en-de-rest-kan-stikken uitademt. Nieuwsgierigheid omdat Coelho in dit boek een hele interessante reis maakt dwars door Siberie, hij interessante mensen ontmoet en bewondering omdat hij dus wel gewoon lekker schrijven kan.
Aleph staat voor een punt waarop je de energie die daar is kunt gebruiken om een soort van parallelle werelden te betreden, die je naar je vorige levens leiden. Zodat je daar kunt herbeleven dat wat je nu vast doet zitten. Zodat je nu kunt goedmaken wat je in je vorige levens fout hebt gedaan.
Zoals hetgeen hij een jong meisje aandeed toen hij in een van zijn vorige levens bij de Spaanse Inquisitie aangesloten was. Het meisje in in het huidige leven de succesvolle maar getroebleerde Turkse violiste Hilal, die in Moskou bij hem in de trein stapt. Door samen met haar in de Aleph te gaan staan/liggen, hoopt de ik-persoon goed te maken wat hij haar al die eeuwen geleden heeft aangedaan. Zij weet evenwel niet waar ze aan beginnen.
In de mengeling van emoties, zoals ik hierboven schreef, overheerste toch wel de irritatie. Daarom kan ik Aleph helaas niet meer dan twee sterren toekennen. Helaas, want ik kreeg het boek van een hele fijne oud-collega en dan hoop je toch altijd dat je laaiend enthousiast kan zijn als je het uit hebt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten