Ach mensen, wat een prachtig boekje! We lazen het met de boekgrrls als eerbetoon aan de in februari overleden Paula, wiens all time favoriete boek het was.
Originele titel: Příliš hlučná samota (1976). Ik las de Engelse vertaling omdat de Nederlandse vertaling niet te vinden was.
Het verhaal
Al meer dan dertig jaar houdt de hoofdpersoon zich bezig met het tot enorme balen samenpersen van oud papier (lees: afgedankte of verboden boeken). Dag in, dag uit werkt hij in een keldertje waar alleen de muizen hem gezelschap houden. En af en toe een leuk zigeunermeisje. Verstrooiing tijdens en na het werk vindt hij in de drank, maar vooral in de boeken. Elke dag redt hij er een stuk of wat van de ondergang in zijn pers. Het is dan ook een zeer belezen man. Zijn huis is een boekenmausoleum: zelfs zijn toilet en bed zijn helemaal door geredde boeken ingebouwd. Lol tijdens het werk heeft hij als hij thema-balen maakt: in elke baal van een bepaalde dag een boek van schrijver x, y of z aan de buitenkant. Maar dan doet de mechanisatie zijn intrede.
Het verhaal klinkt simpel, maar het is zo mooi geschreven! Ik geef een paar citaten om een indruk te geven...
(...) because when I start reading I'm somewhere completely different, I'm in the text, it's amazing, I have to admit I've been dreaming, dreaming in a land of great beauty, I've been in the very heart of truth.
(...) my briefcase is full of books and that very night I expect them to tell me things about myself I don't know.
(...) when I hear the books above me plotting their revenge, and I am so terrified by the prospect of having them flatten me and then crash through each floor al the way to the basement, like an elevator, that I prefer sleeping in my chair by the window.
(...) they just went on working, pulling covers off books and tossing the bristling, horrified pages on the conveyor belt with the utmost calm and indifference, with no feeling for what the book might mean, not thought that somebody had to write the book, somebody had to edit it, somebody had to design it, somebody had to set it, somebody had to proofread it, somebody had to make the corrections, somebody had to read the galley proofs, and somebody had to check the page proofs, print the book, and somebody had to bind the book, and somebody had to pack the books into boxes, and somebody had to do the accounts, and somebody had to decide that the book was unfit to read, and somebody had to order it pulped, and somebody had to put all the books in storage, and somebody had to load them onto the truck, and somebody had to drive the truck here, where workers wearing orange and baby-blue gloves tore out the books' innards and tossed them onto the conveyor belt, which silently, inexorably jerked the bristling pages off to the gigantic press to turn them into bales, which went on to the paper mill to become innocent, white, immaculately letter-free paper, which eventually would be made into other, new, books.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten