Stieg Larsson - Gerechtigheid

Dit derde deel in de Millennium-trilogie staat als een huis. Alle draadjes die in de eerste twee delen nog loshingen worden op een ingenieuze manier afgehecht. Gerechtigheid is absoluut het beste van de drie delen. Wat jammer toch dat Larsson overleden is. Had graag meer van hem gelezen!

Nancy Mitford - Love in a cold climate

Ik pikte deze Penguin pocket ooit op bij een boekenmarkt, omdat mijn zus oude Penguins spaart. Op mijn uitgave staat ook nog een Cupidootje dat zich in de verkleumde handjes blaast. Na alle ellende in de vorige boeken had ik wel behoefte aan iets lichts en ik meende dat bij Mitford te kunnen vinden. Helaas konden de personages me niet boeien en zat er weinig ontwikkeling in het boekje. Mijn kwalificatie: saai.

Het verhaal
Stel je de adellijke kringen voor in het Groot-Brittannië van de jaren '30 van de vorige eeuw. De jonge Fanny, die door haar tante en oom worden opgevoed na de scheiding van haar ouders, moet als debutante haar opwachting maken in de Society. Daarna wordt ze door de steenrijke en zeer invloedrijke Montdores uitgenodigd om hun enige dochter Polly, die zij op latere leeftijd kregen, gezelschap te houden. De meisjes zijn samen opgegroeid, maar hebben elkaar uit het oog verloren toen Polly met haar ouders een aantal jaar naar India ging. De Montdores zijn recent teruggekeerd met als doel om Polly gesetteld te krijgen.

Terwijl Fanny met veel zin vooruitblikt naar dat wat het leven voor haar in petto heeft: een huwelijk, kinderen, een eigen (bescheiden) plekje in Society, lijkt het wel alsof Polly probeert dit vooruitzicht te verdringen. De band tussen Polly en haar moeder bekoelt daardoor enorm. Tot zover is het een behoorlijk saai boekje. Geef mij Evelyn Waugh dan maar, die ook over de adel in deze periode schreef in zijn Brideshead Revisited.

Tot blijkt waarom Polly geen aanstalten maakt om met de eerste de beste geschikte jongeman in het huwelijk te treden. Dan ontploft de situatie. Vanaf dat moment had het leuk kunnen worden, maar helaas raffelt Mitford het verhaal daarna zodanig af dat je met een soort van 'nou moe'-gevoel achterblijft.

Trivia
Achterop het boekje staat een foto van Dorothy Wilding. Wie is zij???

Marina Lewycka - We are all made of glue

Aan het begin van de roman zet freelance schrijfster voor een lijmtijdschrift Georgie Sinclair de spullen van haar man aan de straatkant. Hij heeft haar verlaten na een denderende ruzie over niets en dit is haar wraak. Even later ziet ze een excentrieke oudere dame door de spulletjes snuffelen. Deze Naomi Shapiro blijkt verderop in de wijk in een sterk vervallen villa te wonen, vergezeld door haar tig katten. Als Mrs. Shapiro na een ongelukje in het ziekenhuis belandt, wordt Georgie gebombardeerd tot haar familie. Ze zorgt voor het huis, de katten en probeert Mrs. Shapiro te behoeden voor verder ongeluk. Wat natuurlijk op een grandioze manier mislukt. Tegelijkertijd probeert Mrs. Shapiro voor Georgie een nieuwe man te vinden.

Heerlijk, ook deze Lewycka is weer bijzonder goed voor het humeur. Maar: minder goed dan haar eersteling.

Christos Tsiolkas - The slap

Een goed en vlot geschreven boek maar o wat werd ik er treurig van. Want egocentrisme, hedonisme, terloops racisme heeft bezit genomen van elk van de boekpersonages.

Het verhaal
Hector en Aisha geven een barbecue voor vrienden en familie. Tijdens die barbecue misdraagt het driejarige zoontje van een van de vrienden zich zodanig dat een van de volwassen gasten zich niet kan inhouden en het kind een lel verkoopt. Die gebeurtenis zet alle verhoudingen tussen de verschillende personen op scherp. De ouders van het geslagen kind spannen een rechtszaak aan tegen degene die het kind de klap verkocht. De aanloop tot aan de rechtszaak, de afloop ervan en de periode die daarop volgt worden steeds vanuit het perspectief van een andere barbecue-gast verteld. We komen te weten dat elk van de personages het nodige op zijn of haar kerfstok heeft. En dat het allemaal bijzonder onaangename mensen zijn.

Wie verdient je loyaliteit meer: familie of vrienden? Of hoef je alleen maar loyaal aan jezelf te zijn? Dat is het centrale thema in The slap.

Niccolo Ammaniti - Ik haal je op, ik neem je mee

Pietro Moroni is een 12-jarig jochie in een klein dorpje aan de Italiaanse Noordkust, Ischiano Scalo. Het is een stil kind dat uit een gezin komt met een vader die nogal losse handjes heeft, een murw-geslagen moeder en zijn tien jaar oudere broer die in leren jack de schapen van het gezin hoedt terwijl hij droomt van emigreren. Het is een stil en teruggetrokken jochie in wiens leven het niet gaat om gelijk krijgen maar om het direct toegeven dat hij degene is die schuldig is (of dat nou waar is of niet) want dan is de ellende sneller voorbij. Het enige kind dat vrienden met hem is is Gloria, het mooiste en slimste meisje uit de klas. Zij komt uit een rijk en liefhebbend gezin. Op school gaat het niet goed met Pietro, hij is het pispaaltje van de drie grote en sterke klasgenoten Pierini, Bacci en Ronca. Je kent het type wel, van die domme krachtpatsers.

Graziano Biglia is de andere hoofdpersoon uit het boek. Hij is een flierefluitende veertiger, die met zijn gitaar en lekkere lijf in vakantieplaatsen over de wereld de vrouwelijke toeristen het hoofd en de portemonnee op hol brengt. Tot hij in een discotheek de twintigjarige naaktdanseres Erica Tettel ontmoet, aan wie hij zijn hart verpandt, al wil zij het niet hebben. Graziano heeft grootse plannen om met haar te trouwen en zich vervolgens in zijn geboortedorp Ischiano Scalo te vestigen. As hij daar aankomt, vertelt hij iedereen vol gloed dat hij gaat trouwen. Maar Erica laat hem zitten en wanhopig gaat Graziano op zoek naar een waardig vervangster. Die vindt hij in de teruggetrokken levende schooljuf Flora Palmieri. Deze juf wordt, niet geheel toevallig, ook belaagd door de drie pestkoppen.

Als Pierini, Bacci en Ronca Pietro dwingen om in de school in te breken, zetten zij daarmee een reeks gebeurtenissen in gang die de levens van de personages voorgoed veranderen.

Ik snapte tijdens het lezen van de eerste helft van dit boek niet waarom er zo'n ophef over wordt gemaakt over deze schrijver en dan natuurlijk met name over dit boek. Ik vond de personages oninteressant, de taal die Ammaniti bezigt niet bijzonder, en het verhaal maar zo-zo. Maar het einde is bijzonder, heel bijzonder. Al met al toch blij dat ik het las. Daarom: drie sterren.